Ekranizacja tak wątpliwej "literatury" przyprawiła mnie o wprost niezdrowe zaciekawienie: jak zdolnej przecież pani Reżyser ("John Lennon. Chłopak znikąd") uda się z tego wybrnąć. No cóż, okazało się, że film zyskał niespodziewanie potencjał komediowy, po dwugodzinnym seansie naprawdę bolała mnie szczęka, a niespodziewanym zwieńczeniem tego wieczoru okazało się szczere oburzenie około 30-letniego mężczyzny siedzącego przede mną, który oświadczył swojej żonie, że na drugą część idzie sama, wprawiając ją tym w niemałe zakłopotanie. Muszę przyznać, że z jednej strony Sam Taylor-Johnson robiła co mogła, żeby ten film nie przypomniał odcinka "Mody na sukces", z drugiej jednak, czym wzbudziła najgorszą krytykę fanów książki, stworzyła coś na miarę streszczenia, spłaszczając i tak już niezbyt krwiste postaci. O ile o Dakocie Johnson ciężko powiedzieć coś konkretnego, zarówno jeśli chodzi o ten film jak i poprzednie, o tyle Jamie Dornan zdawał się dobrą kandydaturą na Christiana Greya. Udźwignął przecież Colina - rekina finansjery z Nowego Jorku, który zmienia się pod wpływem miłości - w lekkiej komedii romantycznej "Flying Home", jak i Paula Spectora - seryjnego mordercę seksualnego - w "The Fall" za co otrzymał zresztą Irlandzką Nagrodę Filmową i Telewizyjną dla najlepszego aktora. Wydawałoby się, że takie połączenie da w prost mieszankę idealną, coś jednak nie wyszło... a w przyszłym roku powiększy on zapewne swoją kolekcję nagród filmowych o Złotą Malinę, za udział w tym jakże kasowym przedsięwzięciu. Szkoda.
"Pięćdziesiąt twarzy Greya" ma swoje atuty: muzykę, zdjęcia czy montaż, z jednej strony to dużo, z drugiej za mało, żeby stał się wartościowy. Jestem bowiem świadoma, że poniekąd oczekiwałam od Sam Taylor-Johnson (reżyseria) i Kelly Marcel (scenariusz) cudu i choć oryginalnych dialogów z książki jest mało trafiają się takie smaczki jak: "- Ona jest pedofilem. -Ufam jej.", które przyprawiają widza zarówno o szaleńczy uśmiech jak i poczucie rozgoryczenia.
Nie jestem pewna, czy poleciłabym ten film jakiejś kobiecie, wywołał we mnie zbyt wiele sprzecznych odczuć, ale kto wie może... jestem za to pewna, że nie poleciłabym go żadnemu mężczyźnie, dlatego drogie panie, nie zabierajcie ze sobą swoich mężczyzn do kina, nie od dziś wiadomo, że nie są oni zwolennikami harlekinów, a zapewniam was, że po seansie tego filmu nie będą ani trochę bliżsi odkrycia waszych seksualnych potrzeb ;)