Po niezwykle udanym początku, w świecie Jigsawa musiał w końcu nastąpić przełom na gorsze. Nastąpiło to za sprawą powstałej w 2006 roku „Piła III”, która choć zapewnia wciąż rozrywkę – po dłuższym zastanowieniu wchodzi po prostu na wyżyny absurdu. Dlaczego część ta jest jedną z najsłabszych w mojej opinii?

Opowieść tym razem krąży niemal bezpośrednio wokół umierającego Johna Kramera. W głównej grze bierze udział lekarka, która ma podtrzymywać go przy życiu, a także pewien mężczyzna, nie mogący pogodzić się ze stratą syna i nieustannie poszukujący zemsty. Tym razem zastawione na niego pułapki nie testują jego woli życia, lecz umiejętność wybaczania – od jego wyborów zależy życie kilku osób zamieszanych w śmierć jego dziecka oraz zakłamany proces, który wypuścił sprawcę na wolność. Oprócz tego w trakcie seansu poznać można dalsze losy detektywa Matthews, jego policyjnej partnerki Kerry, a także pojawiającej się w dwóch pierwszych częściach Amandy. Jednocześnie w mieście pojawił się ktoś, kto choć naśladuje gry Jigsawa – wyraźnie nie daje szans na ich wygranie.

O absurdach głównego wątku można dużo mówić. Naprawdę ciężko znaleźć tutaj jakieś superlatywy. Abstrakcją dla mnie było samo zawarcie w grze lekarki, której jedynym przewinieniem było tak naprawdę… chorowanie na depresję. Z jakiegoś powodu Jigsaw jednak uważa, że choroby psychiczne i ich objawy stanowią świadomy wybór człowieka, a nie skomplikowany problem, którego rozwiązanie nie należy do łatwych. Jednocześnie postawą prezentuje, że medyczne podejście do jego schorzenia w jakiś sposób uwłacza pacjentowi, gdy ten nie rozumie precyzyjnych, specjalistycznych określeń (jak zresztą seria udowadnia wielokrotnie – John Kramer ma dość skrajnie negatywne nastawienie do różnej maści specjalistów związanych z medycyną). Same pułapki również oferują beznadziejne rozwiązania: może niektórych zaskoczę, ale od hipotermii nie umiera się w dziesięć minut… a z pewnością nie zamienia w istny lodowy posąg. Irytacje wyzwala we mnie również wątek Amandy, która pasuje do tej serii jak pięść do nosa – całe szczęście, że skończył się on nawet szybciej niż zaczął. Zapomniałabym: zakończenie w tak ordynarny sposób historii pani detektyw z początku filmu to niemal gwałt na dobrym scenariopisarstwie, mający wyłącznie usunąć trudne do poprowadzenia dalej postaci.

Wizualnie przedstawione zostają miejsca równie ponure co w poprzednich odsłonach. Poobdzierane ściany opuszczonych budynków to już w zasadzie standard dla tej serii. Muzycznie zdecydowanie słabiej niż poprzednio – zupełnie nic nie wpadło mi choćby minimalnie w ucho. Projekty pułapek są różne, niektóre miały ciekawy pomysł, inne nie miały sensu, a zdecydowana większość z nich była po prostu obrzydliwa. Efekty specjalne mają się dobrze (może oprócz lodowego posągu…), ale nie chwytają za serce. Seria przestała tutaj celować w jakikolwiek suspens czy przemyślane plot twisty, a w próbę serwowania maksymalnie repulsywnych obrazów. Aktorsko – nic nowego, dużo krzyczenia, umierający Kramer, wściekła bardziej niż można przypuszczać Amanda: to już ten etap, gdy losy jakichkolwiek wprowadzanych postaci przestają całkowicie interesować. Film potrafi utrzymać zainteresowanie, chociaż tak naprawdę nie ma nic do zaoferowania.

„Piła III” to zdecydowany zwrot na gorsze, ku bezsensownej, maksymalnie krwawej rozrywce. Intryga jest tu marna, próby z jakimi mierzą się postaci bezsensowne, nakierowane są w dodatku nie na „złoczyńców”, a osoby zwyczajnie słabsze psychicznie. Zatraciło to trochę pierwotnego ducha serii, przez co odsłona ta wypada zdecydowanie słabiej od swych poprzedników. Ode mnie wyłącznie 4/10, zupełnie nie zasługuje choćby na punkt więcej.