Ta część utwierdziła mnie w przekonaniu, że seria może prześcignąć „Piątek 13-tego” w liczbie sequeli. Twórcy lekką ręką naginają fabułę, mnożą postacie, z których większość jest kompletnie bez znaczenia, mnożą zagadki, wciskają na siłę wątki, które mają związać kolejną część z którąś z poprzednich no i oczywiście serwują ‘zaskakujące’ zakończenie – oto przepis na film z serii „Piła” (ciekawe, czy część, dajmy na to 9, będzia nazywać się „Saw XI: Jigsaw goes to hell”). Przymiotnik celowo wzięty w cudzysłów, bo zakończenie czwórki przekracza zdecydowanie granice między bycie ‘zaskakującym’, a ‘absurdalnym’. W tym wypadku zmierza w kierunku tego drugiego. Otóż widz został zrobiony w jajo, gdyż w pewnym momencie twórcy sugerują, że SPOJLER Hoffman, który stoi za wszystkim jest porywany przez kogoś w stroju Jigsawa i na tym polega ‘zaskakiwalność ’ zakończenia KONIEC SPOJLERA - jedna scena, którą twórcy robią widza w ch***. Znów mamy tour głównego bohatera de grzesznicy, którzy byli niegrzeczni i których los jest mi tak obojętny jak zeszłoroczny śnieg w Birmie. Przy poprzedniej częśći pisałem o dziurach w fabule niczym o kraterach na księżycu. Tutaj nie ma żadnych dziur, jako, że dziura to ubytek w całości, a tu tej całości nie ma – czyli praktycznie nie ma fabuły. „Saw” ewoluuje w kierunku filmu będącego luźnym zlepkiem scen, niż jedną całością. To już jest tak naciągane, że nie ma sensu się nad tym pastwić, a wyłapywanie wpadek logicznych w filmie to zajęcie na cały dzień. Słowem – jakikolwiek realizm is R(esting) I(n) P(eace). Co najgorsze – to nie musiał być tak fatalny film. Pomysł z retrospekcjami z życia Jigsawa można by dobrze zrealizować gdyby twórcy wiedzieli jak ukazać wewnętrzną przemianę bohatera. Musieliby trochę więcej czasu temu wątkowi poświęcić, tyle, że wtedy film nie byłby taką papką, nastawioną na gore pod płaszczykiem jakiegoś pseudo-przesłania, jaką jest teraz. Pod względem technicznym – film bez zarzutu- 2.5/10