Anna przyszła do szpitala by odwiedzić swojego męża. Lekarz, który ją wita informuje o fakcie, że mężczyzna dziś rano stracił przytomność i pewnie już jej nie odzyska. Odejdzie z tego świata we śnie, więc prosi kobietę by złapała go za rękę i była przy nim. Na pytanie ile zostało czasu medyk odpowiada, iż to kwestia minut lub godzin. Jest jej bardzo przykro, idąc do sali małżonka ma szkliste oczy. Mówi Vincowi, że ich córka jeszcze nie przyjechała po czym wspomina czasy, gdy byli młodzi. Główna bohaterka wraca smutna do domu. Kiedy głaszcze króliczka Kapitana znajdującego się na trawie przed domem odzywa się do niej Iza.

Pracuje jako lekarka, która jest wysoko ceniona w swoim środowisku. Jednak w przeciwieństwie do matki mieszka w mieście, a nie małym domku na wsi. Po śmierci męża Anna zgodnie ze starym zwyczajem zasłania wszystkie lustra w domu. Chciała wziąć się za porządki w domu, ale córka dała jej herbaty i usiadły razem. Z ich rozmowy dowiadujemy się, że Vince cierpiał na raka. Konwersację zakłóca przyjście Antala, byłego męża z kondolencjami. Wszyscy w trójkę wspominają ojca, gdy był pełen życia. Teraz trzeba załatwić sprawy związane z pogrzebem. Iza bierze matkę do swojego mieszkania w mieście.

Śmiało mogę powiedzieć, że to jeden z najlepszych węgierskich filmów jakie widziałam w swoim życiu. Jest to kino bardzo emocjonalne o czyjejś kompletnej bezradności. Sytuacja głównej bohaterki bardzo przypomina tą z pierwszej historii przedstawionej w produkcji ''Gdyby ściany mogły mówić 2'', gdzie postać grana przez Vanessę Redgrave zostaje wyrzucona z własnego domu przez rodzinę bez możliwości zabrania ze sobą majątku w postaci wielu pamiątek po zmarłej osobie. Anna tak samo została postawiona przez córkę przed faktem dokonanym sprzedaży jej domu i jej sprzeciwy nic nie znaczyły.

Są jeszcze bardzo podobne dwa filmy, rosyjskie dramaty ''Babcia'' (2003) oraz ''Nafta'' (2019) w których okoliczności są dość podobne, bo starsze kobiety po śmierci męża pozostają na łasce innych ludzi, a konkretnie własnej rodziny dla których są ciężarem. Podobnie jak w pierwszej pozycji starsze kobiety zostają wyrywane ze swoich wiejskich domków i na siłę zmuszone do wielkomiejskiego życia. Warto nadmienić, że obie widują oczami wyobraźni swoich zmarłych mężów. W przeciwieństwie do podanych przykładów jednak wdowa jest ''na chodzie'' tzn. potrafi wszystko w okół siebie ogarnąć i nie wymaga opieki ergo, jest samodzielna. U córki nie ma co robić, bo jest Teréz, która wykonuje wszystkie domowe obowiązki.

Mnie osobiście najbardziej uderzyło, że Iza nie pozwoliła jej zabrać ze sobą króliczka Kapitana, który był jej zwierzątkiem. Kiedy już mieszkają razem nawzajem tylko się irytują czego przykładem może być fakt, że gołąbki, które lekarka zawsze lubiła zostały wzgardzone, a mięso jakie kupiła głośno za drzwiami nazwane bardzo tłustym. Traktowana jest niemalże jak w więzieniu, chociaż może wychodzić. Nie wolno jej nikogo przyprowadzać ani nic. Przez cały czas trwania filmu widać smutek i bezradność Anny oraz oschłość jej córki. Nie obchodzi jej, gdzie wychodzi krewna ani co robi. Nie mamy wglądu w dzieciństwo drugiej z bohaterek, więc nie wiadomo jakie były wzajemne stosunki między nimi, czy zachowane młodszej z nich jest czymś w rodzaju zemsty czy raczej życie zrobiło z niej taką osobę. Wszystko potęguje wyjątkowo ponura muzyka instrumentalna. Fabuła jest bardzo dobrze poprowadzona, bez momentu na nudę czy przestoje. Gra aktorska bez zarzutu tak samo jak zdjęcia i praca kamery. Moja ocena to 10/10.