Andersson tym razem zabiera nas w epicka podróż, inspirowaną poezją peruwiańskiego poety Cesara Vallejo. Niezwykłe kino drogi w zamglonym Sztokholmie, które otwiera swe pokłady kataklizmów, spirala nieszczęść jaka spada na naszych bohaterów może przyprawiać o depresję.
Spośród wszystkich bohaterów Kalle jest interesujący i pojawiający się w scenach zwiastujących, że już gorzej być nie może, a jednak coś się znajdzie...
Kalle jest bankrutem, podpalił własną firmę chcąc wyłudzić pieniądze z ubezpieczenia, aby stanąć na nogi i rozpocząć nowe życie, ale nie tak łatwo.
Obraz człowieka, który już wszystkiego doświadczył, syn wylądował w psychiatryku, żona nie może zaakceptować tej sytuacji, i nasuwa się odwieczne pytanie do Boga ;"Dlaczego mi to uczyniłeś, co złego zrobiłem, co ze ze mną nie tak, że tak mnie karzesz?"
By za chwilę jak w kalejdoskopie przenieść się do spotkania kombatantów, imprezy mocno zakrapianej i odwiecznego pytania "Gdzie jestem?" i "Nie mogę wstać"! Dalej prowadzi kolejna trasa do iluzjonisty, który wykonując numer z cięciem walizki z człowiekiem, wpadł w rutynę i coś przeoczył w procedurze.
Pogotowie, lekarz i pielęgniarka między pacjentami z urazami odbywają konwersację, raczej monolog pielęgniarki co do wspólnej przyszłości i określenia się z kim lekarz chce przyszłość wiązać...z żoną czy kochanką?Taksówkarz, który jest jak psycholog słucha swych pasażerów, z czasem zbyt empatycznie wchodzi w swoja rolę i angażuje się , prowadząc do dramatu.
Sceny seksualne jak kadry i długie ujęcia utrzymują tempo, namiętności i trzęsienia ziemi w nich nie ma, ale wystudiowanie spokoju.
Tragikomizm momentami jest niesmaczny i obleśny by za chwile wywołać salwę śmiechu, i przenieś nas w inny wymiar apokaliptyczny z zachowaniem oryginalności.