Miałem przyjemność zobaczyć ten film na dużym ekranie z 35 mm tak jak powinno się oglądać filmy. Film śmiało mozna powiedzieć należy do kultowych, a sam gatunek kungfu to chyba jedne z pierwszych filmów, które oglądałem gdzieś w 1985 roku. Sam Jackie Chan to już legenda, a to co zrobił jeszcze przed zielonym ekranem i komputerami to klasyka i poezja gatunku. Pomimo że te filmy zalatują bujdą na resorach to jednak dalej mają ogromną moc i przekaz. Sam fakt, że oglądamy starą szkołę kręcenia filmów kungfu bez żadnych dopalaczy czy ludzi przywiązanych do drutów i pociąganych do góry na zielonym ekranie powoduje, że to co widzimy na ekranie to czyste złoto w postaci gry aktorskiej i wspaniałej techniki sztuk walki. To wielogodzinne układy walk, ogromny trening i kondycja fizyczna połączona z prostym humorem sytuacyjnym sprawiają, że nieważne ile masz lat i ile razy widziałeś już dany film z Chanem czy inny aktorem, to zawsze z przyjemnością wracamy do tych produkcji. Jak to u Chana najlepsze sceny zawsze są podczas końcowych napisów. Tam dopiero widać ile pracy trzeba włożyć żeby wskoczyć w malutkie okno, ile razy dostał tam gdzie nie miał dostać, złamał nogę czy skręcił rękę. Jak sam opowiadał podczas kręcenia filmów były czasy, że żadna firma nie chciała ubezpieczać Chana po tym co wyprawiał na planie. W jednym z filmów gra z nogą w gipsie, który pomalowany jest w kolor spodni i z daleka tego nie widać. Kawał filmowej historii.
Ocena 10 **********