masz rację - te oczy są niezwykle hipnotyzujące..

Zgadzam się.
A staruszek z kolei strasznie kojarzył mi się z Franciszkiem Pieczką.
Ciekawe, czy twórcy się na nim wzorowali. :)

mnie bardziej przypominał Marksa

Dla mnie te oczy wyglądały tak, jakby ich właściciel był mściwy i wyrafinowany. Byłam pewna, że zrobi temu wilkowi coś okrutnego w wendecie.

No właśnie. Z jednej strony były takie mega chłodne, jakby bez uczuć, a z drugiej strony wydawało mi się, że chłopak jest naburmuszony, jakby obrażony na cały świat. W każdym bądź razie udało im się stworzyć fajną postać.

A i z blizną było mu do twarzy.

Dzięki, właśnie byłem w zeszły weekend. To dzięki wizycie w muzeum poznałem "dorosłą animację". Wcześniej znałem co prawda "Tango" i bajki typu "Przygody Misia Uszatka", "Plastusiowy pamiętnik", Przygód kilka wróbla Ćwirka", itp. Ale dopiero w muzeum dowiedziałem się i obejrzałem takie produkcje jak "Ichtis", "Danny Boy", "Piotruś i wilk".
Najbardziej niewiarygodne, co budzi w człowieku szacunek do animacji poklatkowej, np. lalkowej, to liczby: 24 ujęcia na sekundę filmu, 60 sekund w minucie, a pomysł scenarzysty daje się z trudem zamknąć np. w 5-minutowej opowiastce. A daje to łącznie 7200 ujęć, podczas których lalkarz/animator musi podejść do lalki i wykonać w niej samej lub w jej otoczeniu jakąś niewielką zmianę - na tyle dużą, aby pchnęła akcję do przodu i jednocześnie na tyle małą, aby zachować płynność ruchów... Majstersztyk!

mi też wizyta w Semaforze otworzyła oczy. Polecam!