To jak w końcu jest z tą plotką? Powiada się, że w każdej jest coś prawdy, lecz przykład, który
podają nam francuscy filmowcy, zaprzecza temu twierdzeniu, bowiem tutaj, ta tytułowa zostaje
dosłownie wymuszona i jest nieczystym zagraniem wobec pewnej firmy przez szarego, zupełnie
nie podobnego do nikogo, nudnego pracownika biurowego, który zostaje postawiony przed
faktem dokonanym i to przynajmniej ....dwukrotnie.
Zaczyna się od zwolnienia ze stanowiska, po którym Francois wpada w małą depresję(?), z której
natychmiast wyciąga go sąsiad, podsyłający pewien pomysł. Uknuta intryga staje się szczytem
nieporozumień, a przy okazji obnaża prawdziwą naturę otoczenia z którym głównym bohater
spędzał większość swojego wyblakłego życia.
Mimo, iż jest to tylko skromna komedia, zawierająca temat odmienności seksualnej i braku jej
akceptacji, który akurat do aż tak zabawnych nie należy, to jest w stanie śmiało przejść przez
gardło. Twórca robiąc swój (nie)poprawnie polityczny film, nawet przesadzając z nadużyciami
(chciał zapewne, by stosunek ten był bardziej wiarygodny), nie powinien nikogo urazić ''Plotką''.
Przymykając nieco oko na tak niełatwe sprawy i mając odpowiedni do nich dystans, pamiętać
trzeba, iż śmiać się można z wszystkiego. Komedia przecież jest i po to, aby zniekształcać
zachowania społeczne.
Francis Veber umiejętnie i dosyć przebiegle ukazuje wynikające po drodze zmiany.
Słowa ''pedał'', ''pederasta'' czy ''zboczeniec'' padają tu kilkukrotnie, ale w kontekście tego co
widzimy, nie promują one nienawiści do homoseksualistów, a tylko udowadniają jak odnosi się
do mniejszości ogół będący w przewadze, ogół mający w głowach utarte schematy czegoś złego,
ogół mający mieszane odczucia i hamulce względem ''inności''.
Koniec końców, po przetarciu bruku perypetii, wszystko wraca na swoje miejsce. Niektórzy
nabierają nowych doświadczeń, całość wybrzmiewa lekką naiwnością, a sama historia ma
chwile lepsze i gorsza, lecz broni się nieźle skrojonym humorem.
Bohater Pignon nadal jest tym samym heteroseksualnym facetem, lecz nabywa większej odwagi
nie tyle do ludzi, co do swojej osoby. Prawdę mówiąc to nie w nim dochodzi do największych
zmian, bo zmiany te odpowiednio zauważyć można u tych, którzy tworzyli kolektyw w codziennych
obowiązkach z ''gościem z księgowości''. Droga którą podąża kilku pracowników jest kręta i
wyboista, ale widać jak ''szef'' potrafi poprzez nich wyciągać wnioski na potrzeby przekazu.
Scenarzysta i reżyser Veber nie tylko samą sytuację przedstawił w ''rybim oku''. To karykaturalne
postaci są tu kołem napędowym. Plotka jest tylko wyjściową filmu.
Aktorzy naprawdę nieźle wywiązali się z powierzonych im ról, z Depardieu na czele, a osoby które
kreują na ekranie to istny misz masz charakterów, gdzie każdy z nich z różnym skutkiem, ale
jednak, dopasowuje się do zaistniałego stanu rzeczy.
Suma sumarum nie jest to dzieło wybitne w swoim gatunku, ba jak dla mnie nie jest też bardzo
dobre, ale na pewno należy do niezłej rozrywki. Czas przeznaczony na ''Plotkę'' nie powinien być
czasem zmarnowanym. 6/10.