Oliver Stone, po raz kolejny, tym razem w odsłonie dramatu wojennego obrazującego piekło wojny, a także bardzo ciekawego, pod względem psychologicznym pojedynku-dobra ze złem.
Reżyser prezentuje oblicza wojny w Wietnamie, o nietypowym dość przebiegu-bitwy, o wewnętrzną integralność, o duszę i moralność człowieka.
„Tutaj słowo tchórz nie ma żadnego znaczenia".
Według mojej opinii, ta niecodzienność obrazu polega na tym, że zwykle filmy, o podobnej tematyce ukazują głównie rozpad jednostki, w obliczu stresujących i tragicznych wydarzeń.
Większość weteranów, nie tylko wojny w Wietnamie, ale każdej innej, kończyło żywot w sposób bardzo smutny, nie radząc sobie z przebytą traumą i syndromem stresu pourazowego.
Tu jednak natrafić można na sytuację trochę odmienną, od typowych. „Pluton” to przede wszystkim walka „z samym sobą”, odbywająca się we wnętrzu ludzkiego umysłu.
Oliver Stone balansuje na granicy groteski związanej ze sposobem ukazania traumatycznych przeżyć, bawi się kadrami i igra z emocjami widza. Pomocne wydają się użyte środki, czyli świetny motyw dźwiękowy, który przewija się w kulminacyjnych momentach, (nagrodzony Oscarem).
Bardzo dobra obsada, w której na plan główny, poza Charlie Sheenem wysuwają się, takie kreacje wschodzących gwiazd kina amerykańskiego, jak np. młodego, charyzmatycznego
Willema Dafoe, Johnnego Deppa, czy chociażby Foresta Whitakera.
Nie zapominając oczywiście, o znakomitej kreacji czarnego charakteru-Toma Berengera.