Niewykorzystano niezwykłej obsady złożonej z europejskich gwiazd ekranu. Opowiedziana historia przeładowana jest dramatami tak wielkiego kalibru, że wystarczyłoby na kilka filmów. W dokonaniach Altmana, z których film, niewątpliwie, czerpie inspirację, odnajdujemy zazwyczaj jeszcze więcej wątków niż w "Pośród ciemności", ale ukazane sytuacje są tam różnych konwencjach, co ułatwia odbiór dzieła: z groteski wyłania się tragizm i na odwrót. W "Pośród ciemności" obserwujemy dramaty rozegrane na jednej, najwyższej depresyjnej nucie, przec co obraz wydaje się monotonny, męczący i paradoksalnie trochę niewiarygodny. "Pośród ciemności" stanowi również przykład kina zainspirowanego twórczością Krzysztofa Kieślowskiego. Niestety, w praktyce wpływ ten ogranicza się do chwytu mającego "pogłębić" i "umetafizycznić" dzieło, czyli postaci-ducha a'la Anioł-Barcić w "Dekalogu", czy staruszka w innych obrazach polskiego reżysera. Chyba było tak, że syn słynnego producenta (Carlo Pontiego) i wielkiej gwiazdy kina (Sophii Loren) zapragnął zrobić film. Wykorzystał koneksje rodzinne, a zaproszonym do udziału w projekcie wybitnym europejskim aktorom nie wypadało odmówić. Nie jest to film zły. Mógłby służyć jako przyzwoite filmidło do oglądania, gdyby twórcom nie zabrakło dystansu do bohaterów.