Niestety, jest to film, który może zaoferować jedynie wyskakujące duchy. Nieważne czy akcja dzieje się w opustoszałym domu czy w rodzinie, która nie dawno straciło dziecko i tak główną rolę w straszeniu jak i w fabule odgrywają (znowu powtórzenie) wyskakujące duchy. Najpierw zajmę się minusami, a niestety ich było więcej niż pozytywnych aspektów filmu. Na pierwszy ogień idą aktorzy, a dokładniej główna bohaterka, bo ona przykuła moją największą uwagę. Gra ona postać, która nie może pogodzić się z stratą syna. Jej mimika twarzy i czułe słówka "kocham Cie" jakoś nie odzwierciedlają ów sytuacji. Kolejna rzecz słynna świątynia z tytułowymi drzwiami. Sama świątynia z zewnątrz jak i w wewnątrz wygląda całkiem okazale. Mrocznie i tajemniczo. Bardziej rozczarowało mnie co ujrzałem za drzwiami. Zwykłe czarne niebo, parę uschniętych drzew i uwaga uwaga. Pierwszy duch wyskakuje. Raczej nie duch i nie wyskakuje, bo tylko stał tam jakiś goły szaman z długą brodą. To według twórców filmu miało nas niby nastraszyć. No jakoś nie udało się. Trzecia rzecz, która mi się nie spodobała to muzyka. Wydawał mi się, że to film bez ścieżki dźwiękowej. Tylko krzyki bohaterów i troche mocnych basów przy scenie z duchami. To by było na tyle z tych głównych minusów, oczywiście jest ich o wiele więcej, nie widocznych tak dokładnie, ale to właśnie te małe minusiki sprawiły, że filmowi wystawiłem taką ocenę, a nie inną. To teraz w ostatnich zdaniach mojego poematu, coś na co wszyscy czekali, jeden istotny plus. Duchy jak i sceny z nimi bardzo mi się podobały. Twórcy w końcu wykazali się fantazją i stworzyli coś, może nie takiego po czym strach by iść w nocy do łazienki, ale po czym można doznać kilkumilimetrowego dreszczyka. Ogólnie moim zdaniem nie warto iść na to do kina, ani marnować wspólnego wieczoru z rodziną na oglądaniu tego. To taki film dobry na powiedzmy kompletnie nudny dzień. Jedno jest pewne, nudny dzień w czasie oglądania tego filmu nadal będzie nudny.