Po pierwszym seansie co tydzień chodziłam do osiedlowego kina by po raz kolejny posłuchać rad Babci Wierzby, poczuć kolorowy wiatr, zachwycać się charakterem Johna Smitha i burczeć na Kokouma. Kibicować Miko i śmiać się z figli płatanych Persiemu. Ponieważ byłam wówczas w przedszkolu obligatoryjnie na karnawałowy bal musiałam przywdziać indiańskie szaty Pocahontas. I tak mi zostało do dziś. Bezwzględnie najlepszy film Disneya. Aspekt ekologiczny ("do drzew każde drzewo się pnie, skąd to wiedzieć masz, skoro ścinasz je?"), rasowy ("dzicy są, chyba to nie ludzie" - choć te słowa brzmiały w ustach w obu z walczących ze sobą stron). Film z najbardziej magiczną z piosenek z filmów Disneya, kiedy Babcia Wierzba śpiewa "Quei quei na to ra, wszystko pojmiesz wnet". Ta melodia wyposaża mnie w ciarki na całej powierzchni mej skóry. Najseksowniejsza (o tak, dobrze dobrałam określenie) scena miłosna, poznanie Smitha z Pocahontas. Niesamowity humor, niesamowite przesłanie. I też co wyróżnia film - nie ma w nim ANI JEDNEJ słabej piosenki. Od początkowej "Virginia Company", przez "Mój, mój, mój" (i genialny wers: "i z żądzy aż drżą londyńskie piękności" czy "też kopał bym chłopcy lecz w krzyżu mym ból krzyczy: stój!") śpiewanej przez Ratcliffa, pełną pasji "Dzicy są", "Ten za łukiem rzeki świat" ("on chce żebym była stała. jak rzeka. a rzeka wcale nie jest stała!) i oczywiście, kultowy "kolorowy wiatr". Brak słów by opisać ten film. Magia do sześcianu!