Boże, dzięki Ci, że uchroniłeś mnie przed kontynuacją boskiej "Pocahontas". :D
Jesteś chyba milionową osobą, która mówi, jak bardzo ta 2 część ją zawiodła, a ja chwalę Pana za tę błogą nieświadomość :P
A tak powaznie, to chciałam się odnieść do: " Czy ta "bajkowa", idealna - JEDYNA na całe życie miłość nie poradziłaby sobie z takim drobiazgiem? Przecież John powiedział: "Wolę umrzeć jutro niż żyć sto lat nie znając ciebie"! Czy nie znaczy to: "Wolę być przy tobie, w każdych warunkach, aniżeli odkryć setki nowych lądów"? A sama Pocahontas, czy sprzeniewierzając się ojcu, przyjaciółce i tradycji, by być z Johnem w I części, czy twierdząc, że będzie przy nim zawsze, gdziekolwiek się znajdą... Nie uważała go za miłość swojego życia? A jeśli tak, to czy nie rzucała tylko słów na [kolorowy] wiatr?"
Otóż, biorąc pod uwagę, iż nie oglądałam drugiej części, jednakże orientuję się, że się rozstają... bla bla... Po pierwsze chcę powiedzieć: John jest/był tylko facetem, a takowi mają już w swojej naturze, kiedy mają przed sobą piękną kobietę, dziką i nieokrzesaną, która odwzajemnia ich uczucia, deklarować jej różne obietnice i cudowne słowa, więc nim bym się za bardzo nie przejmowała, jaka to ogromna miłość nie była. Co do naszej pięknej indianki, "sprzeniewierzając się ojcu, przyjaciółce i tradycji" nie tylko chciała być z Johnem ale przede wszystkim (moim zdaniem) chciała udowodnić, że wojna nie jest konieczna i nienawiścią nic się nie rozwiąże, chciała zmian, więc sama musiała je jakoś wprowadzić (sprzeciwiając się ojcu), chciała pokazać, że pomimo swojej niesfornej i dzikiej natury jest mądrą ("ponad swój wiek" :D) i inteligentną kobietą. Gdyby nie to, nie doszłoby do tej genialnej kulminacyjnej sceny odratowania Smitha...
Kocham Pocahontas od małego, też miałam ją na kasecie video i oglądałam na przemian z Królem Lwem (przez co chyba podświadomie kieruje się teraz w życiu wartościami z tych bajek) :D i sama też bym myślała o tej cudnej miłości gdybym nie obejrzała tej bajki po dłuuugiej przerwie (tak, też na polsacie :D) i nie przeczytała Twojego wpisu, nie zastanowiła się nad tym i... nie wysnuła właśnie tych wniosków. I kiedy czytam: "...mogę przyznać rację tym, którzy twierdzą, że różnice między tymi postaciami były widoczne już w jedynce - Smith miał charakter typowego obieżyświata, Pocahontas była przywiązana do swojej ziemi, nie porzuciła jej nawet, by być z Johnem." krzyczę: no właśnie! on typowy twardziel, facet, a ona dzika zdecydowana buntowniczka. Czuć, że do siebie nie pasują, jednak miłość robi swoje. W prawdziwym życiu jest tak samo. I tak samo się kończy:P to zaboli ale niestety, po pierwszych fascynacjach, namiętnościach, nierozerwalnych więzi, wychodzą takie buty jak: on po sobie nie sprząta, ona nie lubi moich kumpli... i od tego się zaczyna. Nic więc dziwnego, że się rozstali, po prostu do siebie nie pasowali. I być może dzięki Bogu :D
Katować się z kimś, kto Cię wkurza, tylko po to, żeby duże już dziewczynki nadal wierzyły w tę "idealną miłość"?
Nie dziwię się Pocahontas... XD

Wstawka - gdyby patrzeć na to wszystko realistycznie, to oczywiście masz rację. Nie zapominajmy jednak, że "Pocahontas" to bajka. Aby przekonać się, jak wygląda pełna zawodów i rozczarowań rzeczywistość, wystarczy sięgnąć po jakiś inny film, albo po prostu przeżyć trochę lat na tym świecie ;) Wiele bajek Disney'a zapewne zakończyłoby się zgoła inaczej, gdyby twórcy nie stawiali na optymizm i wiarę w wartości... A czy rzeczywiście tego byśmy chcieli? No a pomijając już sam przekaz, pozostaje jeszcze kwestia sentymentu z dzieciństwa. Bo większość fanów Pocahontas widziała tę animację w dzieciństwie, które w pewnym sensie jest - powinno być - "świętością" :) Pocahontas i John Smith należą do tych par, które stały się niejako symbolami miłości, bo dzięki nim wielu po raz pierwszy takie uczucie ujrzało.
A jeśli twórcy chcieli usilnie trzymać się faktów - lub też wymyślić dla Pocahontas kogoś "bardziej do niej pasującego charakterem" - to mogli, kurde, pomyśleć o tym wcześniej! I w jedynce zrobić ze Smitha jedynie jej przyjaciela, na przykład! (no tak, trochę by to położyło historię ;P Ale wiadomo, co mam na myśli)
Cuda się (podobno) zdarzają. I Disney, orędownik wiary, nadziei i wiecznej (?) miłości, powinien przemyśleć niektóre ze swoich kroków, tak co najmniej z piętnaście razy. Swoją drogą, ciekawa jestem "Dzwonnika z Notre Dame 2", który (jak sądzę po wypowiedziach na forach) też "skalał pamięć" pierwszej części, a z którym jeszcze nie miałam do czynienia.

No tak, duzo z nas by tak chciało, ale ułożyło się inaczej (ale tylko w 2 cz! wiec tak naprawde, Ci którzy jej nie oglądali mogą nadal cieszyć się miłością!)... Drugie części i wogóle kontynuacje filmów (zwłaszcza bajek) są co najmniej o połowę gorsze... Brawa dla tych, którzy pomimo oczywistego zysku nie robią "dwójek". Mnie samą zawiodło tak wieeeele obejrzanych kontynuacji. No niestety. Co zrobić:P

Też oglądałam druga część. okazała się być ona marną kontynuacją światowego przeboju, nie tylko wśród dzieci, ale i dorosłych. "Pocahontas" - piękna i wzruszająca historia o miłości dwojga, zupełnie innych ludzi oraz o wzajemnym szacunku, o który dziś tak trudno. Gdy ostatnio obejrzałam Pocahontas, znów przypomniałam sobie, jak to jest być dzieckiem, kiedy się było małym, kiedy wszystko było o wiele prostsze. w Pocahontas najbardziej doceniam zakończenie. Tak jak i ty, w dzieciństwie nie mogła zrozumieć: dlaczego tak, a nie inaczej? Teraz jeszcze bardziej rozumiem piękno i poświęcenie ukazane w tej historii. uważam, że dzięki temu ta opowieść staje się czymś ponad czasowym.

a jeśli chodzi o miłość, tę jedyną i na zawsze - to samo życie udowadnia, że tak właśnie jest i to od nas zależy, czy będziemy w to wierzyć, czy wręcz odwrotnie. Nie mam problemu z tym, że obejrzałam II część. Pamiętam jedynie o pierwszej. za każdym razem, gdy go oglądam tę bajkę, czuję wzruszenie i podziw dla twórców, i chyba już nic tego nie ziemi :)

a, i jeszcze jedno! muzyka, nie byłabym sobą, gdybym o niej nie wspomniała :) Alan Menken przeszedł samego siebie, muzyka w tej animacji staje się odrębnym bohaterem, równie ważnym (o ile nie najważniejszym) co inni.