Pocahontas jest chyba jedynym filmem Disneya, w którym tak nierówny byłby stosunek ilości śmierci bohaterów "dobrych" do "złych". Najpierw, przy pierwszym podejściu do białych, Indianin Namontak (czy jakoś tak) dostaje kulę w nogę i kona, bo Kekata nie potrafi wyleczyć "dziwnej" rany. Później Kokoum, który, choć nie budzi zbytniej sympatii widza, ale bez wątpienia jest szlachetny, od strzału ginie na miejscu. Na sam koniec John Smith (okej, on nie umiera, ale trzeba przyznać, że ledwo żyje, a jego stan zmusza go do opuszczenia Pocahontas, prawdopodobnie na zawsze, co właściwie jest jak śmierć. Zresztą zauważcie, że cała scena końcowa stylizowana jest trochę na pożegnanie umarłego...).
Z drugiej strony, w filmie nie jest podkreślona żadna śmierć "złego Anglika", a przede wszystkim nie ginie główny czarny charakter – Radcliffe.
Dobro w tej "bajce" jest bardzo tragiczne, przyprawione męczeństwem.

Jeszcze co do Kokouma. Cały jego wątek, a przede wszystkim śmierć, ma dość dziwny ładunek emocjonalno-moralny, moim zdaniem. W skórcie: Thomas strzela do Kokouma i zabija go. Śmierć Kokouma nie wzbudza większych emocji (przynajmniej mnie nie rozbiła). Wiadomo, jest nam przykro, ale to mija tak szybko, jak tylko Indianie wynoszący zwłoki Kokouma znikają z ekranu. To jest pierwszy zonk: co właściwie czujemy w tej scenie? Nie rusza nas, bo ta postać jest bardzo obca... To smutny wniosek, że taka "obca" śmierć nie porusza tak jak powinna.
Druga strona medalu: Thomas. Zabił. A ja tak, jak zbytnio nie współczułam Kokoumowi, tak Thomasa nawet przez chwilę nie obwiniałam. Jest tak młody, niewinny, nieporadny i sympatyczny, że sam przez się zostaje usprawiedliwiony. Co więcej, to przecież zamiast Thomasa ma później zginąć Smith, ale widz w ogóle tej niesprawiedliwości nie łączy z osobą Thomasa. Lubimy go i jesteśmy wobec niego pobłażliwi, niezależnie, co zrobi.
Niesamowite, jak sposób zbudowania postaci może zmienić reakcję widza na sytuacje.