Marie Drillon (Charlotte Rampling) jedzie wraz z mężem Jean'em (Bruno Cremer) do ich domku na zachodnim wybrzeżu Francji. Zatrzymują się na stacji benzynowej, gdzie kobieta korzysta z łazienki, a mężczyzna zamawia gorący napój z automatu. Po tym przystanku ruszają dalej w drogę. Kiedy docierają do celu główna bohaterka wyjmuje klucz spod donicy i otwiera bez problemu drzwi. Para zaczyna ściągać narzuty z mebli oraz wnosić do środka bagaże. Nie ma normalnego ogrzewania, więc partner idzie pozbierać drewno w okolicy. W tym czasie jego żona wstawiła makaron na spaghetti. Wieczorem zasiadają przy winie i posiłku na podwórku.

Jean wymyślił by jutro poszli na plażę na którą chodzą Niemcy. Po wieczerzy grzeją się w cieple kominka, a potem kładą się spać. Następnego dnia idą zgodnie z planem nad wodę. Marie kładzie się na ręczniku i opala. Jej mąż po wysmarowaniu kremem idzie nurkować. Kobieta zasnęła na jakiś czas, lecz kiedy się obudziła nie spostrzegła nigdzie swojego partnera. Myśląc, że jest gdzieś w pobliżu zaczęła czytać jakąś książkę, którą wyjęła z torby. W końcu brak jego towarzystwa przez tak długi czas stał się podejrzany, więc Marie zaczęła go szukać oraz rozpytywać o niego. Pobiegła szybko do domu, wsiadła w samochód i pojechała do ratownictwa zgłosić, że mógł się utopić.

Film ten opowiada bardzo ciekawą, ale również przygnębiającą historię. Główna bohaterka z początku wśród znajomych zupełnie nie wygląda na kobietę, która właśnie straciła kogoś z kim była przez ostatnie 25 lat. Dopiero w samotności odsłania się ta samotność oraz smutek. Zaczyna go też wszędzie widzieć i czuć. Nie dopuszcza do siebie myśli, że Jean mógł popełnić samobójstwo albo, że jego egzystencja była niejako cierpieniem. Zdecydowanie więcej od Marie wie Suzanne, jej teściowa. Wyjawia mu fakty w które oczywiście nie chce uwierzyć i ich nie akceptuje. Przyjaciółka Amanda wciska jej Vincenta, który ma być lekarstwem na wyjście z letargu. Poza cielesnymi uniesieniami nie jest w stanie nic więcej dać głównej bohaterce.

Pojawiają się problemy finansowe, bo Marie zaczyna ''szaleć'' z wydatkami, a konto męża jest zamrożone z racji faktu, że jego status to zaginiony. Jednego nie rozumiem (poza wydawaniem kasy nagłym), czemu Drillon w najmniej odpowiednich momentach śmieje się jak wariatka? Czy to oznaki obłędu? Samemu filmowi muszę zarzucić bardzo żółwie tempo fabuły. Dopiero jakoś od połowy robi się ciekawie. Zbędne wątki pracy czy siłowni. Klasycznie mamy syndrom wyparcia, niekiedy udawanie, iż małżonek wciąż żyje. Wyrzuty sumienia, że spotyka się z Vincentem. Jakiekolwiek próby uświadomienia, że trzeba żyć dalej samej kończą się wściekłością i buntem ze strony kobiety. Bardzo dobrze oddano stany psychiczne oraz uczucia Marie. Gra aktorska bez większego zarzutu, szczególnie Charlotte Rampling. Moja ocena to 6/10.