Znawcą nie jestem, ale kostiumy kobiet miały do nawiązywać do marynarskich strojów. Dla ówczesnego widza morze było wciąż symbolem wyprawy w nieznane, a z pewnością bardziej niż dzisiaj. I myślę, że to efekt takiej właśnie konwencji, a nie patrzenia na zasadzie przyzwoite/nieprzyzwoite. Aczkolwiek zwróciłaś uwagę na ważną rzecz i zabieg ten nie pozostał bez echa:

"This use of women as blessed adornments, or as the fantasised figures from a man’s imagination has drawn fire from feminist critics. Méliès didn’t invent the trope of the vanishing lady, whereby the female body becomes an object over which transformative power is exerted by a male conjuror, but he perpetuated it on film. These bare-legged beauties appear whenever there is an occasion to be marked. As Ezra notes:

“The costumes worn by the female sailors evoke the centuries-long tradition of nautical exploration, now replaced by other means (land-based and flying vehicles), and by other destinations (space). As eroticised and trivialised caricatures of explorers, the female sailors both compensate for and remind us of the absence of women from the expedition: they are dressed to travel, but they go nowhere.”

to jest sztuka, wiec wszystko mozna. :P