"Podwójna gra" to film z ambicjami. Na pierwszy rzut oka jest opowieścią o młodym naiwniaku, który miał kiedyś szanse na sportową karierę, ale trafił do serwisu 0-700 za nędzne pieniądze. Ma jednak talent do typowania zwycięzców w rozgrywkach futbolu amerykańskiego i szybko zostaje odkryty. Przed nim stają otworem drzwi do świata wielkich pieniędzy, luksusu, kariery i sławy. Obserwujemy, jak powoli bohater zatraca sam siebie wciągany w bagno pachnące najbardziej luksusowymi perfumami.
Jest więc to film o kuszeniu i cenie jaką płaci się za rezygnację z siebie na rzecz materialnego dobrobytu. Jednak twórcom chodziło o coś więcej. W rzeczywistości mamy tutaj bowiem do czynienia z bardziej przewrotną, perfidną grą ze strony pary głównych bohaterów. Tu gra toczy się o duszę... ale duszę kogoś zupełnie innego. Twórcy starają się zmanipulować widza tak, by do końca nie wiedział o co w tym wszystkim tak naprawdę biega.
Niestety twórcy okazali się za sprytni. Końcowa pointa choć ciekawa ginie w mętliku pomysłów i zapętleń. Całość przez większą część filmu jest nudna i trzyma się kupy tylko dzięki znakomitej Rene Russo. Tak, tak, nie chwalę Ala Pacino, bo jego grą zachwycać się mogą tylko ci, którzy rzadko kiedy oglądają z nim filmy. Pacino stosuje tutaj te same tricki, te same miny co w "Aniołach w Ameryce" czy "Adwokacie diabła". Powtarza się do znudzenia i wręcz do autoparodii. O McConaughey'u można zaś powiedzieć jedynie tyle, że z takimi zębami to zrobiłby karierę jako model reklamujący pastę wybielającą.
"Podwójna gra" to film w gruncie rzeczy sztampowy, dobra, rzemieślnicza robota, która jednak, dzięki obsadzie zapowiadała się na coś zdecydowanie lepszego.