Al Pacino wielkim aktorem jest - fakt, który nie podlega dyskusji. Wielokrotnie pokazywał, że jego osoba potrafi zmienić, wydawałoby się, pospolite i szeregowe filmidło w wyjątkowej klasy widowisko (np. Glengarry Glen Ross, Zapach kobiety, czy Ludzie miasta). Tym razem jednak nie okazał się być przysłowiowym "koniem pociągowym". Choć i tak jego rola należy do nielicznych pozytywów "Podwójnej gry", to całość kłuje w oczy niekonsekwencją oraz chaosem. Ani to film dla fanów sportu, ani tym bardziej dla sympatyków dramatów - futbol amerykański pełni rolę nikomu niepotrzebnego i wciśniętego na siłę zapychacza fabuły, a dramat ludzki, tamże przedstawiony, jest miałki i niestarannie poprowadzony przez scenariusz. Gra aktorska (poza wspomnianą rolą Ala) powiela wyżej wymienione błędy reżyserskie - z całym szacunkiem dla zdolności aktorskich McConaughey'a i Russo, lecz całkowicie wtopili się w nijakość scenariusza. Film ten obejrzeć można, ale jeśli poszukuje się wyjątkowych doznań i wrażeń, to kinematografia oferuje znacznie, znacznie, ZNACZNIE BARDZIEJ ambitne produkcje.