Z pozoru wydaje się, że jest to prosta opowieść o małżeńskiej zdradzie - tyle, że tutaj mamy sytuacje o tyle niestandardową, iż mąż zdradza żonę z mężczyzną. W filmie istnieje jednak pewne ukryte napięcie - pulsuje ono przez cały obraz, aby w jednej z końcowych scen wybuchnąć w pełnej okazałości i odsłonić wizowi - w sposób jasny i czytelny prawdziwy sens dzieła.

To napięcie dotyczy tytułowej podwójnej osobowości - a prościej mówiąc życia w kłamstwie, jakie prowadził główny bohater. W finale filmu zdradza swemu kochankowi, że całe jego życie było jednym wielkim oszustwem - wykonuje zwód, którego nienawidzi - ale był on obecny w jego rodzie od wielu pokoleń, w szkole udawał sympatie do kolegów których nienawidził, w końcu ma rodzinę - w której nie jest szczęśliwy bo zakochał się w mężczyźnie.

Alberto stworzył na potrzeby społecznych wzorców, schematów i konwenansów osobowość, za jaką ukrył swoje własne potrzeby - nie żył swoim życiem, ale egzystował poprzez fantomy cudzych oczekiwań, rodziny, współpracowników, dziecka, przyjaciół itd. Wdając się w romans choć na chwilę mógł być sobą i realizować swoje własne potrzeby. Film podobny w niektórych momentach do innego obrazu: Oczy szeroko otwarte - tyle, że tutaj nie religia ale sam bohater poprzez swój słaby charakter i defetyzm kończy w końcu tragicznie nie mogąc opowiedzieć się do końca po żadnej ze stron swej rozdwojonej osobowości. Na ile dorosły człowiek jest sobą a na ile projekcją i zlepkiem cudzych oczekiwań, lęków, wyobrażeń, wymuszeń. Nasze społeczeństwo, kultura, religia, karma rodowa, wychowanie, generują olbrzymią sieć sztucznych wymiarów - stąd bycie sobą jest tak trudnym i wymagającym zadaniem. Albert nie udźwignął psychicznie tego trudu.

Całkiem dobry film poruszający mega ważne i uniwersalne kwestie. 7,5/10