Podejrzana sprawa: dwa dni temu widziałem Ryana Reynoldsa w epizodycznej roli w moim ulubionym serialu „Scrubs”, wczoraj się dowiedziałem, że jest mężem mojej ulubionej aktorki Scarlett Johansson, a dziś wybrałem się do kina na jego najnowszy film... Którego reżyser, jeśli kiedyś nie stanie się moim ulubieńcem, to przynajmniej dziś jest ku temu mocnym faworytem. Ten chłop zmieni świat, zobaczycie!

Dziś póki co, tylko poszerzy definicję thrillera, dramatu i kina akcji naraz – do tej pory nie szło sobie wyobrazić, by stworzyć film w którymś z tych gatunków, a jako bohatera wyznaczyć faceta, który przez półtorej godziny z grubsza tylko leży i rozmawia przez komórkę. A jednak: bohater „Pogrzebanego”, Paul Conroy (Ryan Reynolds) przez większość filmu leży, gada przez komórkę... i to w zasadzie tyle. A film jest przy tym zarówno miażdżącym thrillerem, dramatem oraz kinem akcji. Osiągnięto to, zamykając bohatera w trumnie.

Zgadza się – Paul budzi się na początku filmu, nie wiedząc, gdzie jest. Wymaca w ciemności zapalniczkę (znajdzie też latarkę, komórkę czy ołówek) i zorientuje się, że jest w trumnie, a sądząc po dźwięku uderzenia w wieko, jest też zagrzebany. Gdzie, przez kogo, kim jest i czemu to go spotkało? Widz pozna odpowiedzi na te pytania w jednym z najsprytniejszych wprowadzeń jakie w życiu widziałem – nic tu nie jest powiedziane natarczywie, wszystko przychodzi naturalnie, dzięki czemu już po kilku minutach wiedziałem, co się stało... I czekałem na rozwój zdarzeń.

Kamera opuści trumnę tylko dwa razy w ciągu filmu, i będą to tylko niewielkie oddalenia, obejmujące całą trumnę w kadrze, oraz ciemność wokół niej. Poza tymi wyjątkami, miejsce akcji będzie ekstremalnie małe – Paul ledwo da radę się w niej obrócić, jednak kamera rzadko kiedy pozostanie w miejscu: cały czas będzie krążyć po wnętrzu trumny, często też przypomni że wokół bohatera naprawdę są same deski. I tylko on tu jest, tylko on może sobie pomóc.

A będzie jej wymagać, jako bohater jednej z najbardziej przygnębiającej historii ostatniej dekady. Trumna i napady stanów lękowych to dopiero początek – w istocie Paulowi, przeciętnemu człowiekowi z tłumu, zwali się na głowę większość syfu tego świata. Dla przykładu w pewnym momencie zadzwoni do niego jego szef, informując go, że rano został zwolniony, więc to co go spotkało nie obejmuje ubezpieczenia – czyli w razie pesymistycznego zakończenia, jego rodzina nic nie dostanie. Przy próbie dodzwonienia się do domu, do rodziny, trafi na automatyczną sekretarkę. Po zadzwonieniu do domu opieki, do swojej matki, usłyszy „Ja mam syna?...”. Przygnębienie, smutek, żal i pasywna złość, wywołana niesprawiedliwością – tym zostałem zasypany w czasie seansu, tak mocno solidaryzowałem się bohaterem i mu kibicowałem, by jednak się wydostał.

We wstępie napisałem, że to film Ryana Reynoldsa. I tak jest, chociaż go nie wyreżyserował, ponieważ to jedyny aktor w filmie. Inni są tylko epizodami, krótkimi głosami z komórki, ale to tak naprawdę żadna przeciwwaga – cały ten depresyjny ciężar historii spoczął na barkach Reynoldsa, który go udźwignął... Ale nie zachwyca. Nie musi – Paul to zwykły człowiek z tłumu, ma żonę i syna, kierowca bez żadnych aktywnych poglądów politycznych. Nie ma w nim niczego niezwykłego, i chyba w tym kryje się wielkość tej roli...

Nie jestem szczęśliwy, że poznałem tę historię. Ale jestem zadowolony, że obejrzałem ten zachwycający film. Zapamiętacie Marka White’a. Ja o nim pamiętam. Mimo wszystko.


7/10