W zakopanej trumnie budzi się Paul Conroy, pracujący w Iraku Amerykanin. Mężczyzna nie wie, jak i dlaczego się tam znalazł. Przy sobie ma jedynie telefon komórkowy, latarkę oraz zapalniczkę. Rozpoczyna się walka o przetrwanie – gdy w ciasnej przestrzeni ubywa tlenu, Paul próbuje telefonicznie skontaktować się z kimś, kto mógłby mu pomóc.

 „Pogrzebany” jest dopiero drugim pełnometrażowym filmem hiszpańskiego reżysera Rodrigo Cortés, ale jakże udanym. Pomimo tego, że akcja thrillera została umieszczona w ograniczonej przestrzeni, nie nudzi nawet przez chwilę. Odbiorca przeżywa wraz z bohaterem napady lęku, wybuchy gniewu oraz desperackie próby targowania się. Każdą komórką ciała doświadcza przyspieszonego oddechu, panicznego krzyku o pomoc, bezskutecznych prób wydostania się z drewnianej pułapki. Ryan Reynolds, który wcielił się w postać pogrzebanego, spisał się na medal. Ukazał nam całą gamę wiarygodnie odegranych uczuć -  od rozpaczy, poprzez wściekłość, na bezsilnej rezygnacji kończąc.

 Na szczególną uwagę zasługuje również oświetlenie. Ciekawe jest to, że nie użyto żadnego sztucznego światła,  oprócz tego, do jakiego dostęp ma bohater. Najpierw obserwujemy sytuację dzięki rozproszonemu światłu drgającego płomienia pochodzącego z zapalniczki, następnie śledzimy akcję w zimnym świetle latarki. Momentami na ekranie nie widzimy nic, jesteśmy niemal zmuszeni do uważnego skupienia się na oddechu Paula.

 Film utrzymuje klaustrofobiczny nastrój, już sam fakt pogrzebania żywcem wywoła u niejednego widza nieprzyjemne odczucia, nie jest to więc pozycja dla wszystkich. Po seansie byłam w ogromnym szoku, nie mogłam się pogodzić z rozwojem wypadków i przez bardzo długi czas nie potrafiłam poradzić sobie z własnymi uczuciami. Szczerze polecam ten film wszystkim, którzy lubią kino trzymające w napięciu, skłaniające do przemyśleń.