Po raz kolejny przekonałem się, że Polacy odbierają filmy całkowicie zero-jedynkowo. W komentarzach pełno oburzonych widzów zarzucających filmowi usprawiedliwiania zabijania ludzi (myśliwych). Co?! Czy Wy oglądaliście ten sam film, co ja? Przecież główna bohaterka (a jak się finalnie okazuje morderczyni) bynajmniej nie rysuje się jako postać pozytywna, czy wzór do naśladowania! Może z pozoru, ale im lepiej ją poznajemy, tym bardziej widać, że to osoba z chorą wręcz fiksacją, która dawno zatraciła raczej kontakt z rzeczywistością. Podczas seansu miałem wrażenie, że wszystkie postacie wkoło są głosem rozsądku, a Duszejko jest w kompletnym amoku swoich przekonań. Ale oczywiście przyzwyczajeni do prostoty rodem z "M jak miłosć" filmwebowicze założyli sobie, że skoro to jest główna bohaterka to znaczy, że pochwalamy jej czyny. Większej bzdury dawno nie widziałem. Bohater główny może być negatywny! Tylko trzeba włączyć myślenie samodzielne, a nie oczekiwać, że film Wam powie co macie myśleć i pokaże paluszkiem, że ten jest dobry tamten zły. I potem powstają takie wypociny, że film mówi, że bohaterka postąpiła słusznie. Gdzie nam film tak mówi? Film pokazuje, czym może skończyć się obsesja, nawet jeśli przykryta płaszczykiem miłości do zwierząt, to jednak bardzo niezdrowa obsesja. Ale widzę, że przeżarci telenowelami i filmami Vegi nie umiecie już odkryć innych płaszczyzn w kinie, przemyśleć to, co zobaczyliście. Smutne.