Tematyka tego filmu aż prosiła się o głębię. Kwestie naszego stosunku do zwierząt, granice dobra i zła, gdzie jest granica między miłością a fanatyzmem i na ile niezgodą na cierpienie można uzasadnić zadawanie cierpienia. Do tego wątki metafizyczne.

Tymczasem wszystko jest płaskie, podane na tacy. Postacie są zarysowane niesamowicie grubą kreską, jakby A. Holland chciała nam powiedzieć, co mamy myśleć i tylko trochę ratuje to końcówka filmu, która stawia główną bohaterkę w innym świetle. Głowna bohaterka wykazuje niesamowitą wrażliwość do zwierząt na granicy zdziwaczenia i fanatyzmu? Ok, dorzućmy jej fascynację horoskopami, na wyrost gwałtowne ataki agresji albo odbieranie telefonu na środku ulicy, żebyśmy na pewno zrozumieli, jak ciężko jest jej się odnaleźć w tym okrutnym świecie. Do tego Borys Szyc jest Borysem Szycem, A. Grabowski - Grabowskim, a Gierształ - groteskowym hakerem potrafiącym zrobić wszystko ze swojego laptopa, bo czemu nie.

Zabrakło mi zniuansowania, surowości, niejednoznaczności i niedopoowiedzeń, które pozwoliłyby widzowi na chwilę oddechu i zastanowienia nad kwestiami poruszonymi w filmie. Do tego pełno tu ekspozycji i skrótów fabularnych, a za mało operowania obrazem. Co z tego, że widoki są piękne, skoro nie mamy się czasu nimi cieszyć przez płaskość postaci, jazgot dialogów i podanie wszystkiego na tacy.

Jak się robi film, który stawia więcej pytań niż odpowiedzi, pokazuje np "Parasite". W "Pokocie" byćmoże A. Holland również chciała to zrobić, ale raczej jej nie wyszło.