Reżyser w obu filmach porusza intrygujący mnie problem - utopii. W przypadku Pól śmierci widzimy katastrofalne następstwa ingerencji tzw. zachodu i jego ideologii dla Kambodży - potwornego eksperymentu komunistycznego, krwiożerczej i destrukcyjnej utopii grzebiącej niemal cały naród. Fantastyczna sceny upokarzającego potraktowania sowieckiej ambasady, efektów beztroskiej polityki amerykańskiej, kalkulującej tylko doraźne korzyści. Dzieci w służbie Czerwonych Khmerów. Niesamowity nastrój filmu. Z drugiej strony Misja - znowu utopijny eksperyment, Jezuici wkraczają do raju i próbują go zachować, odrobinę dostosowując by mógł przetrwać. Ingerencja zachodu (w tym przypadku geograficznie wschodu...) prowadzi do wydawałoby się ucieleśnienia dobra. A jednak ta ingerencja z uwagi na zachód jako całość kończy się znowu katastrofą. Nasz świat nie chce i nie potrafi zaakceptować raju, nie potrafi znieść utopii. Sam fakt, iż bezmiar koszmaru jakim jest nasz świat, miałby konkurować z harmonią oznacza konieczność zlikwidowania harmonii. Konflikt racji stanu, w którym kompromis zawsze musi oznaczać czyjeś cierpienie. Konflikt poświęcenia tu i teraz z cynicznym wybierzmy przyszłość... Czy reżyser wyczerpał tematy i stąd brak innych arcydzieł?