Po najwyraźniej sukcesie pierwszego filmu o honolulskiej agentce zwanej Silk twórcy postanowili nakręcić sequel. Względem pierwszej części nastąpiły dwie znaczące zmiany. Po pierwsze nie zobaczymy już na ekranie Cec Verell czyli oryginalnej agentki Silk. Została ona zastąpiona przez Monique Gabrielle. O ile ta zmiana nie wyszła obrazowi na dobre o tyle już zastąpienie Fredericka Bailey'a na stanowisku scenarzysty posłużyło filmowi. Fabuła nie jest tak zawiła, została uproszczona i postawiono większy nacisk na akcję. Tym razem Jenny "Silk" Sleighton wraz ze swoim partnerem Chris'em Meadows'em próbuje odzyskać oryginalne japońskie zwoje, które zostały zamienione na falsyfikaty. Inaczej niż w przypadku jedynki widz nie ma szans na zagubienie się w intrydze gdyż ta jest bardzo czytelna i właściwie cały film zmierza w prostej linii. Niestety jest to jeden z najsłabszych filmów Cirio H. Santiago, który jak wiemy nigdy wybitnym reżyserem nie był. I choć po tylko B klasowym to jednak doświadczonym reżyserze można było się spodziewać dużo dużo więcej. Silk 2 kuleje na prawie każdej płaszczyźnie. Najgorzej prezentuje się tu chyba aktorstwo i strona techniczna. Gabrielle zagrała tu naprawdę fatalnie. I choć można było mieć sporo uwag do aktorstwa Cec Verell to ta przynajmniej wyglądała i wypadła przekonywająco w roli twardej policjantki. Verell postawą i pewnym zaangażowaniem potrafiła ukryć braki aktorskie. U Gabrielle leżą oba te elementy. Z resztą cała ekipa zagrała marnie ale też nie chce się jakoś specjalnie rozwodzić nad kiepskim aktorstwem. W przypadku gdy nie ma co liczyć na aktorów ani na scenariusz w większości filmów sensacyjnych próbuje się ukryć te braki elementami akcji. Niestety i te zawodzą. Znając możliwości reżysera ten się tu zwyczajnie nie zaangażował. Miałem wrażenie jakby wszystkie elementy akcji były robione od niechcenia. Strzelaniny mało dynamiczne, to samo można powiedzieć o pościgu, krwawych scen praktycznie brak jedynie sceny walk wręcz (o dziwo) wyglądały całkiem nieźle. Jest też trochę golizny. Technicznie obraz kompletnie nie przypomina filmu nakręconego w 1989 roku. Trochę tak jakby pan Santiago cofnął się w rozwoju o co najmniej 10 lat. Zdjęcia przeciętne a montaż fatalny. Na plus można zaliczyć muzykę. Jaime Fabregas postarał się by ścieżka dźwiękowa była różnorodna. Muzyka o bardzo mocnym ejtisowym klimacie. Bardzo żałuję, że Robert King nie napisał scenariusza do jedynki ponieważ z Cec Varell oraz większym zaangażowaniem pana Santiago ten obraz mógłby być całkiem przyjemny. Jednak Silk 2 ogląda się z trudnością. Jest on naszpikowany mniejszymi i większymi głupotami, czerstwymi dialogami oraz kilkoma pompatycznymi scenami, z czytaniem Psalmu 23 podczas deszczowego pogrzebu na czele. Naprawdę najniższa półka nawet ejtisowych B klasowych produkcji sensacyjnych. Niestety nie mogę tego produktu polecić nawet zagorzałym fanom tego typu filmów. Moja ocena punktowa mocno naciągana z sympatii do reżysera.