ten film z założenia chce być blisko życia – odmawia sobie przez to prawa do podjęcia jakiejkolwiek nieczystej, ciekawej czy chociaż intrygujacej decyzji w kwestii losów postaci. byłoby to do wybaczenia, gdyby w przedstawianą przez siebie codziennością umiał oczarować. to zadanie udaje mu się wykonać tylko w pierwszym akcie. korea "poprzedniego życia" jest rzeczywiścia czarująca i szczególna, przepełniona charakterem.

drugi akt próbuje zauroczyć swoimi przydługimi, przerywanymi rozmowami na skypie, ale podczas prób oddania klimatu wczesnych lat 10' zapomina o swoich postaciach. żadne z bohaterów nie jawi się tam tak czarująco konkretnie jak rodzice głównej bohaterki w akcie pierwszym. brakuje im codziennych osobliwości.

akt trzeci próbuje pokazać nowy jork z czułością, ale nie powodzi mu się to raczej – zdaje się pospolitować tego molocha, pokazując widoczki, które może podobałby mi się, gdybym nie widziała genialnego "seksu w wielkim mieście", który na to miasto patrzy z wyjątkową miłoscią.

relacja między dwoma koreanczykami mnie nie kupuje – nieprzyjemnie ogląda się tę scenę rozmowy przy mężu, ich prywatne spotkania też nie porywają, nie sposób mi wzruszyc się ich filozoficznymi przemyśleniami.

ładny. sceny z tym mężem fajne. pierwszy akt okej. nic więcej #SLAY