piękna rzecz o uczuciu, które istnieć musi wyłącznie w zawieszeniu, bez szansy na spełnienie.. zaraz, zaraz, skąd my to znamy? z rohmera, z linklatera, z kar wai wonga, z ivory'ego, z eastwooda (same zwisaki). taka rzecz, w której siła uczucia ujawnia się najpełniej w sytuacji (pozornej) rezygnacji z niego, oraz dalszym życiu - w ciągłym niedopowiedzeniu, w rozmigotlonej krainie wyidealizowanego.. bo wartość i piękno tego migotu oparte są właśnie na niedomówieniu. oto zamknięci/zaklęci razem z bohaterami w niewyraźnej przestrzeni niedokończonych gestów, spojrzeń i zamiarów, ledwo tylko lekko skrzydełkiem motylim tkniętych sugestii, pozwalamy się omotać i odrealnić wraz z nimi. w tym widzę zarówno piękno, jak i niebezpieczeństwo tego obrazu, bowiem upatruje on wartości w tym odrealnianiu. moim zdaniem ten wybuch uczucia dwójki azjatczyków należy czytać na opak, wbrew intencjom twórców - nie jako wieczyste rozpoznanie siebie samego w drugim i odwrotnie ponad kołem narodzin życia i śmierci, a - jako wyraz jałowego marzycielstwa dwóch cherlawych umysłów odciętych od tak zwanej rzeczywistości, nieświadomie pogrążających się w iluzji.

jako przykład ludzkiej anomalii defakto bardziej niźli klasycznego metafizycznego love story ponad ograniczeniami czasu i przestrzeni.

jako przykład dobrze zakostiumowanego występku paradującego w fatałaszkach cnoty.

bo ja nie mam nic przeciwko gimnastyce zdrowego umysłu na króciutką chwilkę statystującego w filmie pod wszystko mówiącym kryptonimem CO BY BYŁO, GDYBY, ale rozciągać to na lata, na życie, na życia, wreszcie - na wieczność?

chora niedorzeczność.

osobiście nie widzę większego sensu w podtrzymywaniu w sobie podobnego fantazmatu.

chyba że chodzi o taki: aby poczuć się jeszcze gorzej.

wake up, shake yourself und welcome in reality.

just say no to past lives bullshit karmic romanticism.