Zakładając temat, wcale nie miałem na myśli komedii reżyserii
Zucker & Abrahams ,a tylko nawiązałem do tematu, który
przedstawia ową sytuację. Rzadko kiedy sięgam po gatunek
katastroficzny tak więc i rzadko mam okazję oceniać coś gdzie,
nie do końca wiem na ile niektóre sceny mogły być realne czyli
mniej lub bardziej prawdopodobne. Nie mam pojęcia na ile
logika jest w stanie wykroczyć poza granice rzeczywistości. Tak też
jest w ''Porcie 75''. Zbiegiem okoliczności inaczej nazywając
sytuację za losową, jak najbardziej mogłoby dojść do takiego
zdarzenia. Lecz to co działo się już później ,miejscami daje do
myślenia. Nie jestem pilotem więc się nie mogę wypowiadać.
Fizyka jak wiemy rządzi się swoimi prawami. Poza historią ,którą
nam tu przedstawiono ,są jeszcze emocje osób w tym
uczestniczących i tych którzy wygodnie siedzą w fotelu i patrzą na
dramat w przestworzach. Ci piersi byli (przynajmniej jeśli chodzi o
samych pasażerów) sztuczni do bólu w tym co robili. Słabo
ukazana sama panika. Emocje, które z nich wypływały podczas
gry na planie, momentami wzbudzały we mnie ... śmiech. Bez
urazy. Jedynie Ci ,którzy musieli trzymać rękę ma pulsie dali radę.
Mam na myśli przede wszystkim duet Karen Black i Charlton
Heston czyli Nancy & Alan.
Ciekawie wyglądają za to efekty związane z całym przebiegiem
akcji do samego finału. Widać chwilami mierne nakładanie
obrazu, ale ogólnie nie jest źle jak na 74 rok. Całkiem ,całkiem
wypada również budowanie atmosfery do momentu samej kolizji
samolotów. Na plus zasługuje piosenka w wykonaniu zakonnicy
grającej na gitarze. Gdy huczało od wiatru w środku samolotu
miałem wrażenie ,że mi też jest zimno. Aż dziwnie się poczułem.
Całościowo oceniam na 5/10. Można oglądnąć, mimo, iż jak
wiadomo nie jest to kino rozrywkowe ,wiadomo z jakiego powodu.
pozdrawiam