Majstersztyk kammerspiel, przepiękny dramat mówiący o starości i przemijaniu. Historia starego portiera, który kocha swoją prace lecz ze względu na wiek zostaje brutalnie zwolniony i przeniesiony do pilnowania toalet. Arcydzieło Murnaua niezwykle wysmakowane stylistycznie, obrazuje portret Niemiec po I wojnie światowej, kraju wielkich różnic społecznych, skrajnej biedy i wielkiego bogactwa. Reżyser, posługując się kontrastem, przeplata sceny wielkomiejskiego życia salonów z życiem ubogich mieszkańców kamienicy, widząc jednak ich radość, spokój, stonowanie. Przedstawia także typowo niemiecki kult munduru. Technicznie film jest genialny - pionierskie ujęcia, pozwalające ukazać całokształt uczuć bohatera (sny, przewidzenia, symboliczne ujęcia na zamykające się przed portierem drzwi), czy plastyczna scena przechodzenia nocy w dzień porażają artyzmem nawet po 80-ciu latach. Zwłaszcza scena snu portiera, surrealistyczna, rozmyta, zniekształcona czy ujęcia "dźwiękowe", śledzące drogę odgłosów. Coś niesamowitego. Kreacja Emila Janningsa, mającego wówczas 40 lat, jest wprost niewiarygodna. Momentami nazbyt przesiąknięta pietyzmem, zbyt dramatyczna lecz taki był zamysł ekspresjonizmu - pełne, ekspansywne ukazanie uczuć. Realizm tej roli nie ma sobie równych. Murnau stworzył dzieło pesymistyczne, pokazujące przedmiotowość z jaką traktuje się ludzi, ocenianie człowieka wedle statusu społecznego, bez zrozumienia. Całości arcydzieła zaszkodziło zakończenie, nierealistyczny happy and, kłócący się z całą wymową filmu. Wymusiło je produkujące studio UFA, gdyż obraz był zbyt pesymistyczny. Genialny Murnau jednak podkreślił, że epilog jest jedynie wyrazem litości ze strony scenarzysty i że nigdy nie mógłby się wydarzyć. Wybitny manewr artystyczny, pokazujący w ekstrawagancki sposób jak scenariusz może przekształcić każdą historię, nadać zupełnie inny bieg życiu bohaterów. Piękny, nastrojowy obraz. Wizjonerski "poemat kamery", która staje się pierwszoplanową postacią dramatu.