Przyłaczam się do twojej opinii.
Niektóre czarno-białe filmy są pełne kolorów, ten jednak jest wyjątkowo szary, jednostajny aczkolwiek nie prosty w wymowie. Faktycznie fabuła dotyka spraw przyziemnych ale czyż z takimi nie spotykamy sie na codzień? Ważny wydaje mi się sposób w jaki ta przyziemność została opowiedziana. Kontrast obrazu z dialogami aktorów. Widz oczekuje zupelnie zwyczajnych wynurzen w obliczu typowej, przeciętnej sytuacji a otrzymuje liryczna, wrażliwą i trafnie dobraną sentencję, potok słów doskonale skomponowanego wiersza opowiedzianego, ku zaskoczeniu, przy szklance piwa.To jest niespodzianką.
Monotonna muzyka nie tylko ta zagrana przez artystów ale muzyka w wykonaniu wagoników z węglem, muzyka deszczu - sprawia wręcz ból.
Tytuł interpretuję dosyć banalnie, zgodnie z pobieżnością podjętego tematu - zdarza się że schodzimy z uczciwej drogi, czasami na zawsze. Jest to nasz wybór. Wówczas to schodzimy na ścieżke potępienia. Temat pierwotnie podjęty w biblii, cytowanej zresztą przez szatniarkę.
Film trudny ale godny dołączenia do domowej filmografii.