Film najmniej o seksie, a najbardziej o tym, że podstawą relacji jest szacunek do drugiego człowieka, niezależnie od statusu społecznego. Uzdrawiający, potrzebny, obnażający stereotypy.
Podobnie jak kiedyś "Sesje" z Helen Hunt o sparaliżowanym mężczyźnie i sex terapeutce.
Mamy tendencję do romantyzowania nieszczęśliwej miłości, bólu i dramatu, ale na hasło sex worker – jest odpowiedź na pewno powód to trauma, emocjonalne poturbowanie, czy brak wykształcenia. Czasem tak, a czasem nie.
Jeśli spojrzeć na ten film i jego bohaterów nieco szerzej, to jest to po prostu spotkanie dwójki ludzi, z różnymi doświadczeniami, marzeniami, z historią. Każdy z nas ma rany, tkwi w schematach i przeszedł ciężkie momenty w życiu. Nie jesteśmy tylko sumą naszych przeżyć, a to co często nas ogranicza to ciągła ocena siebie i otoczenia.
W filmie Leo wielokrotnie podkreśla, że wykonuje swoją pracę z wyboru i ją lubi. Prawdopodobnie jak w każdej pracy – czasem jest fajnie, a czasem masz dzień do kitu. Ona – po prostu nigdy nie doświadczyła fizycznej miłości i organicznie jej pragnie. Wspaniałe są te ujęcia, kiedy widać jak pracują w nich obojgu emocje, kiedy pokazuje się ta bezbronna ludzka strona, podatna na zranienie, na odrzucenie. Każdy z nas to ma. Każdy z nas potrzebuje szacunku, bliskości, uznania. To że bokser wychodzi na ring i daje sobie obić pysk, nie oznacza, że każdy może podejść do niego na ulicy i zdzielić w twarz. To że ktoś jest szefem kuchni, nie oznacza, że zawsze będzie z przyjemnością gotował obiad dla całej rodziny. To że ktoś zajmuje się sprawianiem ludziom przyjemności poprzez usługi seksualne, nie oznacza, że należy do marginesu społecznego i można go traktować jak niewolnika.
I tak czuję, że takie filmy są ważne i otwierają jakiś dialog, choćby wewnętrzny. A tym razem tematem jest bliskość, seks i przyjemność z niego. W swojej życiowej prostocie, bez Christiana Greya, spadających szklanych pantofelków i karaibskich widoczków. W różnej formie. W wielu odnieniach. Dla każdego.