Rok 1938. Piękna i zamożna pani doktor, paryska wdowa żydowskiego pochodzenia wychowująca nastoletnią pasierbicę (czy raczej łożąca na jej edukację w Anglii), zakochuje się w ubogim polskim szachiście, którego najbardziej interesują jej pieniądze. Wkrótce po wkroczeniu Niemców do Paryża mężczyzna żeni się z nią, jak sam to określa, w akcie oporu przeciwko okupacyjnej rzeczywistości. Kobieta trafia do obozu koncentracyjnego, cudem przeżywa, powraca wyniszczona i początkowo boi się pokazać mężowi. Ten tymczasem, przekonany o jej śmierci, wraz z pasierbicą próbuje przejąć jej majątek.

Miał to być chyba film porównywalny z "Widmem" Clouzota i przy tak sprawnym reżyserze i znakomitych aktorach wyszedł całkiem zgrabnie - choć czuć, że ani dla Thulin, ani dla Schella angielski nie jest językiem ojczystym i wyrażane w nim emocje nie do końca przekonują. Ale mój największy zarzut to potraktowanie wojny jak drobnego wydarzenia, które miało tylko pchnąć właściwą akcję do przodu, a w rezultacie odbiera bohaterom wiarygodność psychologiczną. Czy Polak w Paryżu, choćby i żigolak, mógłby 1 września 1939 r. mieć do powiedzenia tylko tyle, że teraz już nie będzie mógł grać w szachy na międzynarodowych turniejach? Czy kobieta po pięciu latach w Dachau, która straciła całą dalszą rodzinę, mogłaby tak po prostu się otrząsnąć i wrócić do przedwojennego życia? Rozczarowuje też finał, przywodzący na myśl rozwiązania fabularne rodem z serialu "Columbo".