Film opowiada historię dwóch nastoletnich chłopców, których ojciec niespodziewanie powraca do domu po dwunastu latach nieobecności. Już następnego dnia zabiera synów w daleką podróż na opuszczoną wyspę. Z każdym kolejnym dniem cel wspólnego wyjazdu wydaje się braciom coraz bardziej zagadkowy, a czas spędzony z nagle odzyskanym ojcem staje się dla nich sprawdzianem dojrzałości i męskości. Będą się tu ścierać miłość i nienawiść, ambicje i charaktery, potrzeba autorytetu z potrzebą wolności.

Ojciec dwójki dzieci wraca po 12 latach do domu. Sytuacja jest napięta, chłopcy taty nie znają, a wymagane jest od razu posłuszeństwo i szacunek. Ojciec zabiera synów na wycieczkę, w czasie której będą mogli go poznać. Młodszy syn bardzo otwarcie buntuje się przeciwko ojcu, za to starszy podziwia go i naśladuje. Metody wychowawcze stosowane przez ojca są co najmniej dziwne, a raczej niewłaściwe. Następują konflikty, przykre sytuacje.
W filmie można odnaleźć wiele symboli religijnych. Również postać ojca może kojarzyć się z Bogiem. Scena podczas kolacji, kiedy ojciec rozlewa wino - kojarzy się z ostatnią wieczerzą. Moment, gdy chłopcy widzą ojca po raz pierwszy, w dziwnej pozie na łóżku - z Chrystusem ukrzyżowanym. Także podróż, której celu chłopcy właściwie nie znają, kojarzy się z wędrówką Abrahama, gdy miał zgładzić syna.

Kilkunastoletni Andriej (Vladimir Garin) i młodszy od niego Iwan (Ivan Dobronravov) mieszkają z matką i babcią w rosyjskim miasteczku. Pewnego dnia w ich domu zjawia się niewidziany od 12 lat i znany im wyłącznie z fotografii ojciec (Konstantin Ławronienko). Gdzie był i co robił, nigdy nie zostaje wyjaśnione.
Ojciec zabiera synów w podróż, podczas której poczyna sobie z chłopcami nadzwyczaj surowo, jak sierżant z rekrutami. Tresuje ich, zmusza do nadludzkich wysiłków, upokarza. Starszy syn potulnie to znosi, młodszy zaczyna się buntować.

Film opowiada historię dwóch nastoletnich chłopców, których ojciec niespodziewanie powraca do domu po 12 latach nieobecności. Już następnego dnia zabiera synów w daleką podróż na opuszczoną wyspę. Z każdym kolejnym dniem cel wspólnego wyjazdu wydaje się braciom coraz bardziej zagadkowy a czas spędzony z nagle odzyskanym ojcem staje się dla nich sprawdzianem dojrzałości i męskości. Będą się tu ścierać miłość i nienawiść, ambicje i charaktery, potrzeba autorytetu z potrzebą wolności.

Ta prosta historia została ubrana w formę, która zachwyciła recenzentów. Pisano o magii i poetyckości tego filmu, hitchcockowskim suspensie i głębokiej religijnej symbolice. Liczne były porównania do twórczości innego rosyjskiego reżysera, Andrieja Tarkowskiego. Wynikały one nie tylko z klimatu i stylu Powrotu przypominającego dzieła autora Andrieja Rublowa, ale również ze względu na festiwalowe laury. W 1962 roku za swój debiutancki film Dzieciństwo Iwana Tarkowski także otrzymał Złotego Lwa.
[opis dystrybutora]