Zrobił na mnie wstrząsające wrażenie i jednocześnie skłonił do dwóch refleksji. 1. Trzej na czterech mężczyzn ( nie liczę w ogóle chłopaka Hedvig - młodziutki, ale pasuje do trzech pozostałych wizerunków męskich) kieruje się w życiu swoimi ambicjami, egoizmem, wolą zaspokajania swej indywidualnej potrzeby szczęścia. Pierwszy czyni coś złego ( niejasne jest dla mnie , czy żona była chora psychicznie, czy cierpiała z powodu postępków męża i to doprowadziło do samobójstwa), syn ma poczucie przegranego życia ( na własne życzenie?) i ciągnie za sobą przyjaciela - skoro ja nie mogę być szczęśliwy, to dlaczego miałby być nim Oliwier?; wreszcie Oliwier zraniony w swej męskiej dumie nie słucha w ogóle żony, tego jak przedstawia sytuację z przeszłości - nie daje czasu na refleksję ani sobie , ani rodzinie, lecz bezwzględnie, bezdusznie odrzuca Bogu ducha winną córkę. Broni się tylko postać dziadka, który pogodził się z przeszłością dla .. przyszłości i szczęścia własnej rodziny. 2. Powracają wielokrotnie słowa :Przepraszam, przykro mi! Gdyby tak ktoś mógł policzyć , ile razy i ile postaci to powtarza! Nie dzieje sie to przecież przypadkiem - jakby reżyser i autor scenariusza pragnął pokazać, jakże często powtarzamy te słowa, aby oczyścić sie, z tego , co uczyniliśmy komuś, jak łatwo... Czasu oczywiście nie można cofnąć, ale może trochę refleksji, próba zadośćuczynienia. A tu nie - jeden lekki prysznic i ma być czysty/ czysta.
Zaraz po obejrzeniu filmu sprawdziłam , czy twórca jest kobietą, czy mężczyzną. Miałam wrażenie ( i mam), że to kobiecy punkt widzenia - a tu facet, bardzo młody, ale jednak mężczyzna - z kobiecą wrażliwością.
To przyszło mi do głowy dziś świeżo po seansie. Ciekawa jestem, czy ktoś ma podobne myśli ( czy też ktoś rzuci sie na mnie).