Frycz pierwsza klasa, Grochowska też, młody Wacław Adamczyk też doskonale, natomiast Żebrowski nieco przesadzony ... jakby nie mógł odnaleźć się w tej roli i chciał za bardzo. Wyszło to przedziwnie.
Piękne sceny - góry, jaskinie, ale to tylko obrazki.
Piękna rozmowa w restauracji, piękne, choć smutne wyznanie miłości i jednoczesne przyznanie się do samotności. Scena w toalecie z lustrem - hhmmm .... popsuła właściwie cały odbiór filmu. A może to tylko Żebrowski tak nieudolnie to odegrał. Aż dziw bierze, że ta scena w takiej postaci została. Sceny z ojcem bardzo rzeczywiste. Bardzo emocjonalne, świetnie dobrana muzyka, budowanie napięcia, strach małego Wojtka prawie wypełza z ekranu, pochłania.
Film o człowieku uciekającym przed czymś, przed czym uciec nie można. Jedyne, co można, to stawić temu czoło. Szkoda, że dowiedział się o tym tak późno. Niestety, nie liczyłabym na Wojtka, jako cudownego tatusia. Geny ciążą, doświadczenia ciążą, lata takich zachowań ciążą chyba najbardziej. Niewymownie smutny i cichy film, mimo hałasów i wrzasków.