Na początku przyznam, że nie czytałem prozy Kuczoka, więc do filmu podchodzę bez znajomości żródłowego materiału literackiego.
Moim zdaniem film przy takiej konstrukcji, jaką w nim zastosowano, powinien być o wiele dłuższy, a tak razi w nim duża skrótowość w drugiej cześci. Myślę, że rozsądniejszym rozwiązaniem było wplecienie scen z dzieciństwa jako retrospekcji przywoływanych przez wydarzenia z teraźniejszości. Ta dwuczęsiowa budowa filmu spowodowała też jego nadmierny dydaktyzm. Wszystko wyłozono tutaj "kawę na ławę". Film ilustruję dośc banalną w sumię tezę, że rany w psychice zadane w dzieciństwie pozostają do końca życia i że to co odbieramy w dzieciństwie potem przekazujemy innym - szczególnie swoim dzieciom. Inna banalna teza to ta, że miłość może to uzdrowić i odmienić człowieka. Tezy jak widać powszechnie znane - oryginalnośc filmu może więc polegac na sposobie w jaki one zostaną przedstawione. Tymczasem tutaj częśc opowiadająca o dorosłym Wojciechu jest niesamowicie skrótowa. Pewne zachowania bohatera są mało wiarygodne i doprowadzone do groteski. Powtarzanie zachowań jego ojca nie mogło być aż tak ewidentne (szczególnie przy uzwględnieniu faktu, że Wojciech uciekł od swojego ojca i cześci dzieciństwa spędził już bez niego). Groteskowa jest scena bicia redaktora tygodnika. Brak jest też moim zdaniem ekranowej chemii pomiędzy Żebrowskim a Grochowską. Ciężko mi uwierzyć w miłość granych przez nich postaci. Nie jest to w tym przypadku wina aktorów ale scenariusza. Wszystko to powoduje, że skrótowo pokazana przemiana Wojeciecha jest bardzo mało wiarygodna. Wydaje mi się, że ta właśnie przemiana pokazana głębiej, bardziej wiarygodnie powinna stanowić centralną oś filmu, zaś wspomnienia z dzieciństwa powinny jako krótkie retrospekcje ją ilustrować. Powstał film dość dobry (ze wględu na odwagę podjęcia trudnej jak na polskie kino tematyki) ale stanowiący niewykorzystaną szansę, razący nieco akademizmem i chłodem wystudiowanej i dość banalnej analizy psychologicznej.