Realistycznie odegranej furii w jaką wpada głowny bohater z byle powodu nie da sie ot tak opisać, świetnie zagrana przez Zebrowskiego postac z problemami psychicznymi, których podłoże tkwi jeszcze w czasach dzieciństwa. Ale dla mnie numer jeden jeśli idzie o aktorstwo w tym filmie jest Frycz. Gdy wchodzi scena z nim to człowieka ciarki przechodzą ze strachu, jak jego syna. Człowiek sie zastanawia: Co zrobi, czy bedzie bił? itd. Frycz tak zagrał swoją rolę, że oglądając film autentycznie sie przeżywa strach z młodym Wojtkiem.

Racja, Frycz świetnie zagrał. Plus za to, że nie była to jednowymiarowa postać. Z jednej strony czuć przed nim strach, a z drugiej strony widać, że tak naprawdę nie chciał być złym ojcem, przez co pod koniec nawet trochę mu się współczuło.

Ja mam trochę odmienne zdanie, film mi się podobał dopóki nie wkraczamy w dorosłe życie Wojtka. Gra Żebrowskiego mnie irytuje, nie wiem dlaczego, ale kiedy go usłyszałem to od razu przypomniał mi się Pan Tadeusz, a oglądałem to kilka ładnych lat temu. Według mnie w każdym filmie gra podobnie i wcale nie mam na myśli tylko tych dwóch filmów. W moim odczuciu gdyby Szyc zagrał rolę Żebrowskiego to film o wiele lepszy.

Ja myślę podobnie. Może sam pomysł obsadzenia Żebrowskiego nie był najgorszy, ale nie spisał się po prostu, choć wszyscy pewnie na niego stawiali. Najlepiej wypadł według mnie Jan Frycz, Grochowska - średnio, ale lepiej niż Żebrowski. Ciekawą rolę miała też Joanna Pierzak (nigdy jej specjalnie nie lubiła, ale w roli nauczycielki była przekonująca:)). Scenariusz, jak dla mnie, jest przesadnie przygnębiający. Jak dla mnie średniak.