Czekałam na ten film cierpliwie, jeszcze na długo nim powstał pomysł jego nakręcenia, bo czekałam po prostu na pierwszą współczesną, filmową rolę Żebrowskiego. Później poznałam szczegóły tego filmu, zaostrzył się mój apetyt, a później premiera, festiwal w Gdyni, nagrody, zachwyty nooo apetyt sięgnął apogeum i już po prostu nie mogłam się doczekać... Obejrzałam go dopiero wczoraj i... byłam kompletnie rozbita... Ale najśmieszniejsze i najbardziej paradoksalne jest to, że ten film mnie nie powalił na kolana, nie porwał, chwilami wydawał mi się taki pompatyczny, wydumany, wręcz sztuczny, mimo całej prawdziwości historii. Jednak mimo wszystko wrażenie jakie pozostawia jest kolosalne. Trudno mi się było z tego otrząsnąć, wyjść z kina i wrócić do rzeczywistości, szłam ulicą i zastanawiałam się, czy zaraz nie wybuchnę płaczem.

Ale o ironio! Wcale litości mojej nie wzbudził ten mały, katowany chłopiec, no może w jednej, czy dwóch scenach, jednak bardziej żałowałam jego ojca, który był jakże podobny do wielu innych mężczyzn, którzy mają po prostu problemy z wyrażaniem uczuć, głównie miłości. Kochał syna i dlatego go bił, na tym polegał jego dramat. Brzmi przerażająco, ale jest niestety prawdziwie. Frycz w tej roli jest po prostu genialny... widać jego niewątpliwy kunszt aktorski... Natomiast Wojtkowi zaczęłam dopiero współczuć, kiedy o swoich pręgach, dzieciństwie mówił już jako człowiek dorosły, Żebrowski potrafił mnie przekonać, że cierpiał, że dzieciństwo sprawiło, że jest tym, kim jest.

Agnieszka Grochowska mi tam nie pasowała, zbyt mimozowata, nie wiem nie potrafiłam jej jakoś uwierzyć, że ma w sobie tę wielką siłę miłości. Kilka scen jak np. ta w redakcji zbyt dosłowne, a w swojej dosłowności wręcz śmieszne, w każdym razie w moim odczuciu, może się czepiam.

Świetne zdjęcia i muzyka. Szczególnie zdjęcia.
No i Żebrowski znowu udowadnia, że jest naprawdę dobry i czekam na kolejny współczesny film.