Pominąwszy motyw sieci na 30 metrowym klifie (w rzeczywistości urwisko miało ok. 10 m), który dla większości dyskutantów jest zgrzytem, przyczepiłbym się też do scen walki. Po wejściu na płaskowyż Amerykanie nie rozpraszają się do tyraliery, tylko biegną zwarta formacją. Widać to zwłaszcza przy drugim ataku. A przecież wiedzą o japońskich bunkrach i karabinach maszynowych i powinni przemieszczać się skokami pomiędzy osłonami terenowymi. Zupełnie niezrozumiałe dla mnie jest ograniczenie wsparcia do ostrzału okrętów. Amerykanie dysponowali lotnictwem i bombowce nurkujące mogły bardzo precyzyjnie zaatakować ujawnione bunkry. Nie wiedzieć też czemu atak prowadzi dowódca kompanii, mając po bokach podoficerów. A kto kierował żołnierzami i co by się stało, gdyby skoszono ich jedna serią?