Ta cała historia wydaje mi się mocno naciągana, a znając amerykańską mentalność to prawda raczej przegrywa z ich megalomanią. W tym filmie wszyscy Amerykanie i cała zresztą Ameryka - są wielcy, wspaniali i wspaniałomyślni, a w boju nie znają strachu, ani żadnych innych słabości. Nawet główny bohater - idealista, jest sto razy lepszy i mądrzejszy od jakiegoś ciemnego i okrutnego "żółtka" ;).
Przede wszystkim jednak nie za bardzo mi się chce wierzyć w motyw o tym, że bierze się na wojnę otwartego idealistę i pacyfistę, który osłabia morale wojska i jeszcze nie musi potrafić używać broni. Koledzy traktują go jak sympatycznego kolegę o "innych" poglądach i tylko raz spuszczają mu łomot. Ja w wojsku byłem i tu nas każdy "odmieniec" byłby gnębiony dzień i noc - i szybko odechciałoby mu się odstawiać lepszego od innych, bo na całym świecie obowiązuje jedno i to samo powiedzenie: "W wojsku jest ch...wo, ale jednakowo". I nie ma zmiłuj. W dodatku jeszcze chłopczyk wybiera sobie i grymasi - pójdzie sobie do sanitariuszy, a nie jako np. saper, bo tak se chce. A dowództwo na wszystko przystaje. Ojciec "załatwia" mu sprawę dosłownie w ostatniej sekundzie łamiąc dotychczasowe zasady prawa i dyscypliny obowiązujące w armii bez żadnego sprzeciwu nikogo.
No, film jest dobry, bo dzięki efektom i napięciu dobrze oddaje okrucieństwo wojny, wątek miłosny dodaje romantyzmu, ale jest to typowe megalomańskie dzieło kina amerykańskiego.

A tak na marginesie tego amerykańskiego "bohaterstwa" i ich "męczeństwa" za miliony, to kto ich na ten Pacyfik zapraszał żeby nie wiadomo w jakim celu ginęły tam tysiące młodych Amerykanów i żeby tak samo mordowali tysiące najczęściej niewinnych ludzi - od I i II wś, po Wietnam, Koreę, Afganistan. Przecież współczesny amerykański atak na Irak był dokładną powtórką zemsty za Pearl Harbor. Amerykanie giną więc na wojnach głównie z zemsty, a skutki społeczne tych wojen widać dziś na ulicach ich miast pełnych gangów, handlarzy narkotykami, narkomanów i rozmaitych czubów.