Po pierwsze - Gibsonowi na pewno nie można odmówić talentu reżyserskiego, tylko co chłop robi z tym talentem?! Film kompletnie nietrafiony. Na uja robić film o chłopaku, który zaciąga się do wojska, ale nie używa broni, jeśli to nadal typowy amerykański film wojenny? Z patosem spływającym z ekranu? Wielką Ameryką i Bogiem idącymi ramię w ramię na "Wojnę, co to ma być o Pokój"?! Przyznam, na samym początku, z każdą sceną serce mi rosło - no bo padają takie słowa jak: "agresja do niczego nie prowadzi", no i postać ojca, którego zniszczyła wojna, który pije i bije, bo, jak matka, najmądrzejsza z całego tego towarzystwa, zauważa: nienawidzi siebie. Wręcz namacalnie płynęła z ekranu sugestia, że Gibsonowi nie jest obcy feminizm. Ale ten mądry feminizm, czyli nie kobiety udające, wręcz parodiujące w zachowaniu mężczyzn z nadmiarem testosteronu, tylko feminizm, który czerpie z wartości, jakie niesie za sobą kobiecość. A więc łagodność, pokojowość, empatia. I wydaje się, że główny bohater faktycznie wyrasta na tego typu wartościach. Ale potem pojawia się tytułowe Hacksaw Ridge i wszystko się sypie. Charakterystyczny dla Gibsona przesadzony, wręcz groteskowy brutalizm wydaje się początkowo potwierdzać domniemane przesłanie filmu, czyli "przemoc generuje tylko więcej przemocy". Bitwa o Hacksaw Ridge wydaje się czystym absurdem. Strony nawzajem się atakują, spychają jedni drugich, ludzie giną w niewyobrażalnych męczarniach i całe to poświęcenie, śmierć jest na nic. Zaraz któraś ze stron po raz siódmy, ósmy skontratakuje przeciwnika i zajmie pozycje, które wcześniej wywalczyła druga strona kosztem życia i zdrowia dziesiątek i setek żołnierzy. Czysty absurd, bezsens rozlewu krwi. Ale w połowie filmu, nagle się okazuje, że Gibson zmienia o 180 stopni wydźwięk filmu. Bohater staje się oryginalnym, ale wprzęgniętym i zaakceptowanym trybikiem w machinie wojennej. Staje się po prostu maskotką wojska, zamiast wymusić jakieś realne refleksje na temat wojny, nie tylko w świecie przedstawionym, ale i w samych widzach! Nagle "Przełęcz" staje się zwykłym przeciętniakiem gatunku, z kliszami i mało subtelną symboliką.
Moim zdaniem w żadnym wypadku nie można tego porównywać z "Szeregowcem Rayanem". Kiedy oglądam "Szeregowca" to żołądek mam w gardle i myślę sobie - "jestem na wojnie". Kiedy oglądałam "Przełęcz" moje skojarzenia biegły raczej do Michaela Baya, ten sam przesyt formy nad treścią. Choć oczywiście Gibsona uważam za znacznie bardziej utalentowanego reżysera. Ale coś się w tym filmie nie zgadza. Jakby w ostatniej chwili zdecydował się iść po najprostszej linii oporu i zdecydował się (a może został zmuszony przez producentów?) brnąć w standardowy amerykański banał. Naprawdę żal, bo aktorzy (wszyscy!) zagrali absolutnie bezbłędnie.