Może nie jest to jakiś wybitny film, ale na pewno bardzo ciekawy, nietypowy. Film właściwie pozbawiony jest jakiejś wyraźnej fabuły. Całe 90 minut seansu spacerujemy razem z bohaterami po ulicach Sankt-Petersburga, bohaterowie biegają, krzyczą, rozmawiają o błahostkach. "Przechadzka" sprawia wrażenie, jakby była kręcona spontanicznie, bez konkretnego scenariusza, a autorzy filmu postawili na improwizację. Największą siłą filmu są dialogi - to z nich możemy wywnioskować, jakie życiowe postawy reprezentują bohaterowie. W filmie często wykorzystywana jest kamera ręczna - obraz gwałtownie skacze, kiedy bohaterowie się spieszą. Wielu widzom może to nie się nie podobać, jednak myślę, że jest to zamierzony chwyt twórców - dzięki temu możemy poczuć się współuczestnikami przechadzki bohaterów. Po drugie, taki sposób przedstawienia spaceru młodych petersburżan odzwierciedla istotę młodości - spontaniczność, żywiołowość, burzliwe emocje, nieoczekiwane zmiany nastroju, porywczość. Innym atutem filmu jest gra aktorska - żywa, energiczna. Oprócz tego, na uwagę zasługuje sposób ukazania Petersburga - nie jest on tu miastem, znanym z przewodników czy pocztówek. Petersburg jest tu ukazany z punktu widzenia jego młodych mieszkańców - widzimy tu zarówno najsłynniejsze miejsca miasta, odwiedzane przez turystów, jak i ciemne strony Petersburga.
Słowem, "Przechadzka" to nie arcydzieło, ale ciepły, optymistyczny (mimo nie najszczęśliwszego finału) film, odzwierciedlający wszystkie uroki młodości. 7/10.