Ten film jest jak życie. Przedszkolanka stara się, by nikt nie zauważył, jak bardzo - podświadomie wie, że za bardzo - obchodzi ją niezaprzepaszczenie talentu chłopca. Życie płynie niby zwykłym torem, niby jednostajnie, bez nadmiernych emocji, a tak naprawdę bardzo wiele się zdarzyło - od oszustwa, przez zdradę po porwanie.

To ciekawe, jak ludzie to rozmaicie odbierają, bo z mojej perspektywy ten film miał w sobie dużo z thrillera - budował napięcie do samego końca, niepokoił i wzbudzał coraz większy dyskomfort, aż do poczucia, że wolałabym tego wszystkiego nie oglądać, nawet gdy stało się jasne, że tytułowa przedszkolanka nie zamierza wykorzystać dziecka w sposób, który niejako nasuwał się na myśl automatycznie od początku.
Finał jest taką kropką nad i, bo choć jest zainscenizowany bardzo kameralnie, jego siła jest ogromna. Niedosyt może wynikać z tego, że nie otrzymujemy jednoznacznej odpowiedzi na pytanie o motywację Lisy - ale to moim zdaniem również zaleta, bo oglądanie jej wędrówki przez wszystkie odcienie "mecenatu" i mentorskiej opieki, jaką roztacza nad podopiecznym - od altruizmu przez narcyzm aż po obłęd, jest fascynująca. Wymownych scen trochę jednak było - choćby ta w toalecie, gdy Lisa słyszy, kto stał się muzą chłopca. Jej reakcja jest tak intensywna, a Gyllenhaal odegrała ją tak dobrze, że praktycznie słyszymy dźwięk łamanego serca i uderzającej o podłogę dumy.

Całe szczęście , że byl to jej syn. Warto dodać, że w pewnym momencie miałam wrazenie, ze przy nim epatuje seksualnością, ale może to tylko moje odczucie. Sama aktorka cudowna, sensualna, magnetyczna.

Co masz na myśli pisząc, że "był to jej syn"?

Chyba miałam na myśli że nie był. Może literówka. Sorry.

To było nie w toalecie tylko na tym wieczorze poetyckim kiedy był zapytany kto to jest Anna. A w toalecie, to usłyszała, że mówi do telefonu, że został porwany.