Tak, tak, ale... (wiem, straszliwie cyniczny spójnik!); więc ale to nie jest film z tzw. życia, jeno bajeczna przypowieść; przypowieść ujmująca i - jak to trafnie ująłeś - "wgryzająca się", ale (no, zobacz, znowu!) opowiedziana nazbyt jednostajnie. Cienka granica między duszą a dusznością zostaje przekroczona. Owszem, film jest na tyle dobry, że pozostawia pole do interpretacji, jednak (zamieniłem "ale") równocześnie na tyle przeciętny, że - przynajmniej mnie - interpretować się go nie chce.

Historia jest bardziej skomplikowana chyba tylko dla Ciebie. Film jest prowadzony tak, aby nawet tępy Amerykanin wszystko zrozumiał i dostrzegł całokształt psychiki głównej bohaterki i jej relacji z otoczeniem i rodziną. Niestety generalnie to "kameralne kino" wypada słabo, jest nudne i wręcz irytujące. Doszukujesz się w nim czegoś czego nie ma, a Twój filozoficzny wywód niczego tu nie zmienia.

Mylisz się, film można interpretować na wiele sposobów, nie chodzi tylko o główną bohaterkę i jej świat wewnętrzny, ale i chłopca, a także kondycję współczesnego świata. Scena ostatnia, gdy dziecko chce powiedzieć wiersz, ale już nikt go nie słucha, jest bardzo wymowna...

No to podaj mi te wiele sposobów, bo film jest oczywisty w każdym względzie, wszystko podane na tacy i ja tu nie widzę tych wielu interpretacji. Sama przyznałaś, że ostatnia scena jest bardzo wymowna, czyli jednoznaczna.

Stary, ale Ty się ekscytujesz! Jeszcze chwila i wszystkich do siebie przekonasz.