Państwo Lisbon są rodzicami pięciu atrakcyjnych nastoletnich córek. Dziewczęta, w wieku od trzynastu do siedemnastu lat, zaczynają odkrywać przyjemności dojrzewania, a ich rodzice - gorliwi katolicy - w patologiczny sposób kontrolują ich życie. Izolują dziewczęta od każdego chłopca, który okaże najmniejszy ślad zainteresowania którąkolwiek z córek. Pozornie doskonałe życie dysfunkcyjnej rodziny zostaje zaburzone, gdy najmłodsza z dziewcząt usiłuje popełnić samobójstwo.

Bohaterkami filmu jest 5 sióstr. Choć najstarsze z nich są już prawie dorosłe, nie znają życia towarzyskiego, gdyż surowi rodzice wychowują je bardzo ostro.
Poznajemy ich historię przez chłopców z sąsiedztwa. Ci zainteresowali się nimi, gdy najmłodsza z sióstr podcina sobie żyły, chcąc popełnić samobójstwo. Rodzice, za radą psychologa, który twierdzi że dziewczęta potrzebują towarzystwa rówieśników organizują prywatkę dla pociech. Tego dnia najmłodsza zabija się. Głośne samobójstwo siostry zmienia trochę życie dziewczyn w szkole.
Pewnego dnia Lux (Kirsten Dunst) poznaje chłopaka. Ten, zaintrygowany tym, że jako jedyna nie leci na niego, chce ją poznać. Udaje mu się namówić jej rodziców, aby pozwolili córkom na uczestnictwo w balu maturalnym. Jednak Lux nie wraca na noc, przez co siostry dostają całkowity zakaz wychodzenia z domu. Po pewnym czasie zaczynają kontaktować się w różny sposób z sąsiadami. Po wielu dniach przesyłania liścików, sygnałów światłem i głuchych telefonów umawiają spotkanie. Chłopcom jednak nie udaje się zobaczyć z sąsiadkami...

Bogate amerykańskie przedmieścia wydają się być oazą spokoju i szczęścia. W tym otoczeniu żyje rodzina Lisbonów. Ich kilkunastoletnie córki są wychowywane w bardzo rygorystycznie pojmowanej katolickiej moralności. Śmiech i zabawa, będące udziałem rówieśników, dla pięciu dziewcząt są - według pani Lisbon - grzeszną rozrywką. Córki żyją w sztywnych ramach zakazów i nakazów. W końcu najmłodsza z nich nie wytrzymuje presji - usiłuje popełnić samobójstwo.

Debiut reżyserski Sofii Coppoli to adaptacja rewelacyjnej powieści Jeffrey'a Eugenidesa.
Akcja filmu rozgrywa się w latach 70. w sennej scenerii konserwatywnej dzielnicy Grosse Point, na przedmieściach Michigan. Film opowiada historię typowej katolickiej amerykańskiej rodziny. Pan Lisbon, matematyk z miejscowego liceum i jego żona , gospodyni domowa wychowują swe nastoletnie córki w surowej, lecz szczęśliwej atmosferze. Dziewczęta wzbudzają ogromne zainteresowanie chłopców z sąsiedztwa, którzy dzięki nim odkrywają tajemnice kobiecości. Gdy najmłodsza z sióstr, trzynastoletnia Cecilia, popełnia samobójstwo, fascynacja chłopców pogłębia się. Śledzą każdy ruch dziewcząt, zbierają przedmioty do nich należące, studiują pamiętnik Cecilii, szukając odpowiedzi na dręczące ich pytania. Tymczasem po śmierci Cecilii rodzina państwa Lisbon rozpada się. Pani Lisbon izoluje dziewczynki, aby uchronić je przed złym wpływem otoczenia. Gdy jedna z córek, Lux, po balu nie wraca na noc, siostry Lisbon za karę zostają uwięzione we własnym domu. Nie chodzą do szkoły, nie słuchają płyt, nie spotykają się z przyjaciółmi. Chłopcy z sąsiedztwa nawiązują z nimi potajemny kontakt i próbują pomóc im w ucieczce z domu.

Państwo Lisbon według surowych zasad wychowują pięć córek. Atrakcyjne nastolatki są obiektem pożądania wielu młodych chłopców. Ich skromne życie namiętnie śledzą małoletni sąsiedzi. Po samobójstwie najmłodszej z sióstr zdobywają oni pamiętnik dziewczyny i zanurzają się w pociągającym, kobiecym świecie. Opowieść snuta z dystansu nie ukazuje głębokich emocjonalnych rozterek, skrytych pasji, czy namiętności głównych bohaterek. Dziewczyny zachowują się zwyczajnie, nie okazują smutku nawet po śmierci najmłodszej z sióstr. Trzymają się zawsze razem, bo z zasady wychodzą jedynie do szkoły, w której uczy ojciec. Zdawałoby się, że rodzinna sielanka, miłość oraz związane z tym poczucie bezpieczeństwa są pełną receptą na szczęście. Tak z pewnością twierdzi ich matka. Dlaczego piękne sąsiadki zatracają gdzieś sens życia? Coppola opowiedziała tę historię w sposób wolny od dramatyzmu, pozostawiając nas w spokoju z refleksją dot. postępowania bohaterów.