Co można widzom zaproponować w sezonie ogórkowym, aby ich przyciągnąć przed kasy kin? Oczywiście najlepszą receptą jest dobrze trzymający w napięciu thriller (a tych nie będzie brakowało przez całe wakacje). Nie inaczej jest z "Przepowiednią", której dodatkowym atutem jest autentyzm wydarzeń. Filmy grozy mają to do siebie, że namolnie żonglują sprawdzonymi schematami, które zdążyły się już widowni opatrzyć. "Przepowiednia" zrywa z tą tradycją, fundując nam inteligentną fabułę, pełną zagadek i niedomówień. Co ważniejsze, sprawca całego zamieszania materializuje się jedynie raz, po czym jego obecność wyczuwamy jedynie zmysłami, co tylko potęguje i tak mądrze budowane napięcie.

Rewelacyjny jest początek, który nawiązuje swym klimatem do książek Stephena Kinga czy klimatów "Oszukać przeznaczenie" (nomen omen również traktującego o przepowiedniach). Niektórych może drażnić dłużące się rozwinięcie, które tylko mnoży pytania, zamiast na nie odpowiadać. Co ciekawsze jedną wielką niewiadomą jest sam bohater, doświadczony dziennikarz, który podąża śladem (lub ktoś go nakierowuje) rzekomego sprawcy śmierci jego żony, człowieka ćmy. I nic w tym takiego paranormalnego, rzekłaby agentka Scully (z serialu, który atmosferą jest zbliżony do omawianego dzieła), skoro ów istota jest znana w całym świecie jako bohater mitycznych opowieści. Szkopuł w tym, że rzekomy zbawca ludzkości przewiduje przyszłość celująco. Tylko dlaczego tyle przy tym złośliwości i ofiar. Jaka jest misja człowieka ćmy i wreszcie, co jest fikcją, a co zostało oparte na faktach?

Mistrzowsko dopracowany w każdym detalu finał (który powinien być wykładany na uczelniach filmowych) dowodzi nie tylko majstersztyku kadry realizatorskiej (zdjęcia na piątkę z plusem) i wyczucia reżysera, ale przede wszystkim jest świadectwem istnienia sił, które w zamierzeniu mają nam ulżyć, a zamiast tego niepotrzebnie wprowadzają atmosferę grozy, chyba, że ktoś ubiegnie los, tak jak nasz Richard Gere?