Caroline i Colette pracują w organizacji CAFDA, która zajmuje się pomocą bytową rodzinom starającym się we Francji o azyl. Caroline jest młoda i impulsywna, starsza Colette wyrozumiała i opiekuńcza, ale obie na swój sposób przejmują się historiami, z którymi mają na co dzień do czynienia. Bynajmniej nie chcą angażować się emocjonalnie, próbują stworzyć między sobą a "petentami" urzędową barierę, co powinno być tym łatwiejsze, że ich rozmowy odbywają się przez tłumaczy. Po drugiej stronie biurka pojawiają się wciąż nowi ludzie z całego świata, wciąż nowe tragedie i nowe emocje. W codziennej pracy trzeba też przedzierać się przez zawiłe procedury, paradoksy i absurdy prawa. W dokumencie Claudine Bories i Patrice'a Chagnarda oglądamy załamania i napady złości, ale także współczucie okazywane sobie wzajemnie przez obie strony. Pomagając "nowym", Caroline i Colette nierzadko przekraczają w końcu granicę głębszego zaangażowania. "Jesteś jak moja matka" - mówi pod koniec filmu jeden z azylantów do swojej opiekunki. Jednak nie wszystkim bohaterom filmu się poszczęści, niektórzy będą musieli opuścić Europę.