Szczególnie podobała mi się scena blisko finału filmu, kiedy De Niro mówi do kamery jak do sędziego. W tym momencie film nabiera jakby innego wymiaru, czyniąc nas odpowiedzialnymi za oglądane wydarzenia - zupełnie jakby aktor chciał zmusić nas do zastanowienia się nad pytaniami, które przewijają się przez cały obraz.
Scorsese w wyborowej formie - to jeden z jego lepszych obrazów (zresztą ja jeszcze nie trafiłem na nic, co wyszłoby spod jego ręki i nie podobałoby mi się :)), a czwórka głównych aktorów dała imponujący popis: zmieszanie Lewis, nerwowość Nolte'go i oczywiście obłęd De Niro... smakowite.