Napięcie w "Ptakach" jest budowane stopniowo, z początku film wydaje się być trywialną opowiastką z lat 60-tych, po to, aby później przykuć widza do ekranu i ani na chwilę nie pozwolić mu przestać się bać. Chwile ciszy w oczekiwaniu na łopot skrzydeł i krzyk mewy są jednymi z najbardziej przerażających widza momentów w historii kina. Możesz powiedzieć, że przesadzam, ale pamiętaj, że Hitchcock nakręcił swój film w dobie, kiedy komputery wyglądały jak jednorodzinne domki i nikt nie myślał o zastosowaniu ich w kinie. "Ptaków" nie budują rewelacyjne efekty specjalne (choć do dziś za nic nie mogę dowiedzieć się jak autorom udało się usadzić tyle ptaków na ziemi i trzymać je tam podczas kręcenia długich scen), czy krew lejąca się z odrąbanych kończyn. W filmie tym najważniejsze jest perfekcyjne zgranie szczegółów - dźwięk, kadrowanie, a nawet każde słowo wypowiedziane przez aktorów wszystko ma swoje miejsce i musi być właśnie tu i teraz. Ot choćby bełkotliwy głos pijaka wołający: "To koniec świata!" Jest jeszcze jedna rzecz, za którą kocham ten film - zakończenie. Wbrew schematom nie oczekuj po nim oczyszczenia, ulgi - autor chcąc podkreślić grozę sytuacji nie daje nam gotowego rozwiązania, główni bohaterowie wprawdzie uchodzą z życiem, ale ptaki zostają, nadal groźne i oczekujące na... No właśnie, na co?

"Ptaki" to film wobec którego trudno przejść obojętnie bo albo się go kocha i stawia na piedestale, albo nienawidzi i sięga po nowsze produkcje doskonalsze pod względem technicznym. Dla mnie jednak "Ptaki" to film, który nie ma sobie równych. Doskonale poprowadzona akcja, klimat prawdziwego przerażenia bijący z ekranu, nieprzesłodzone zakończenie, oraz smak kina, które już niestety przeszło do lamusa historii sprawiają, że jest to dzieło, na którym uczyć się powinni współcześni adepci trudnej sztuki horroru. Nie myślałem, że tak szybko wystawię dziesiątkę, ale mistrz Alfred nie dał mi szans...