Zgadzam się, że potencjał fabuły nie został w 100% wykorzystany. Ale walorów film ma więcej niż tylko słodziutką Ninę. Po pierwsze: mówi o osobie chorej psychicznie i o ważnych momentach w jej życiu. Ściąga tym samym stygmat z choroby, z którą codziennie zmaga się bohaterka i dziesiątki tysięcy ludzi w Polsce. Autorzy filmu jakby mówią: "Chcemy, żeby nas słuchano, żeby nas nie obrażano, żeby z nas nie żartowano. Jesteśmy chorzy, ale przenosimy czasem góry, żeby nasze życie szło tzw. normalnym rytmem, życie ludzi nie chorych psychicznie." Po drugie: Film pokazuje - może ciut wyidealizowaną - miłość, ale za to miłość, od której chora Nina nie ucieka (tylko przez krótki czas). Szczerze wyznaje partnerowi, co jej jest i.. znajduje zrozumienie.(Sic!) Warto to pokazać! Że związek z osobą chorą psychicznie może być prawdziwą miłością. Wiadomo, że łatwiej przyjąć nam to do wiadomości, patrząc na piękną Katheryn Winnick, ale takie są prawa kina. Po trzecie: (jeśli ktoś nie uznaje argumentów "misyjnych" - "zdejmowanie stygmantu", "miłośc dla wszystkich") film uważam, za całkiem sprawnie zrobiony. Logika opowieści faktycznie ulega w środku rozerwaniu dla przedstawienia "czasu zakochania", ale wątki są pociągnięte sprawnie. Dobre kino telewizyjne. Daję: 7/10.